Shel Silverstein

Mijn broer heeft een surfplank
mijn vader heeft een boekenplank
mijn moeder heeft een strijkplank
mijn grootmoe ligt tussen zes planken
mijn zus staat op de planken.
En weet je wat het rottige is?
Ik sla altijd de plank mis.

Uit: Licht op zolder

Wie hier toch woont, die moest zich schamen.
Zijn onderbroek hangt aan de lamp,
een schoolbok slingert langs de ramen,
zijn stoel vol spullen is een ramp.
Zijn regenjas ligt op de schommel,
over de wekker hangt een pet,
zijn hemd ligt in de koekjestrommel,
een hagedis ligt in zijn bed.
Zijn grote sokken langs de muren
verspreiden een onfrisse geur
tot in de huizen van de buren,
zijn broek hangt doelloos aan de deur.
Wie hier toch woont, die moest zich schamen,
niet soms, maar ieder ogenblik.
Wie woont er dan? Ik noem geen namen.
Wie woont er dan? Nou ja. Dus ik.

Uit: Licht op zolder

Vanmorgen werd ik ontvoerd
door drie gemaskerde mannen.
Ze hielden me aan op straat,
ze wilden me snoepjes geven
en toen ik die niet aannam,
greep eentje me in de kraag,
draaide mijn arm op mijn rug
en gooide me achterin
een Amerikaanse auto,
nadat hij me geboeid had
met een zware, verroeste ketting.

Ze hadden me ook geblinddoekt,
dat ik niet zag waar ik heenging
en katoen in mijn oren gestopt
dat ik ze niet kon verstaan.
Na zo'n dertig kilometer,
na zo ongeveer twintig minuten,
brachten ze mij uit de auto
naar een vochtige, tochtige kelder,
smeten me daar in een hoek
en gingen het losgeld halen.
Eentje bleef bij me achter
met een schietgeweer op mijn maag:
Als ik weg wou, schoot hij me neer.
Daarom ben ik te laat, meneer. 

Zei de Pad tegen de Kangoeroe:
“Jij doet hetzelfde wat ik doe.
We springen. Laten we trouwen en nemen een kind,
ik wed dat hij iedere springwedstrijd wint,
hij springt over bergen en kerken. Hè toe,
laten we trouwen, dan noemen we hem Padderoe.”

De Kangoeroe zei: “Lieve schat,
een geweldig idee, weet je dat.
Ik was heel graag met je getrouwd,
maar Padderoe is een naam waarvan ik niet houd.
We noemen hem liever Kangerad,”
zei de Kangoeroe tot de betrekkende Pad.

Ze kregen een twist tot half twee
over Rangetoe of Kangepee.
Tot slot zei de Pad: “Dat duurt me te lang,
dat gedoe over Poedera of Paddekang.
Ik wil niet eens trouwen, ik ga terug naar mijn moe.”
“En ik idem dito,” zei de Kangoeroe.

De Pad keerde zich om en zei bah noch boe.
En daar sprong hij weg net als de Kangoeroe.
En ze trouwden dus niet, dat is toch wel erg,
want nou springt hun kindje nooit over een berg.
’t Is voor Kangoeroes en Padden beslist geen reclame
dat ze ruziën over kindernamen.

Uit: Licht op zolder (vertaald door Hans Dorrestijn), Baarn, Fontein, 1983