Wijze teksten 03

(*)

Kreukelpapier

Een onderwijzeres in New York onderwees haar klas over de gevolgen van pesten.
Ze gaf hun de volgende opdracht.
Alle kinderen in de klas kregen een stuk papier en moesten het verfomfaaien, verkreukelen, er een prop van te maken, het op de grond gooien en erop stampen.
Kortom, er echt een puinhoop van maken, maar het niet verscheuren. De kinderen vonden dat wel een leuke opdracht en deden hun best het blad zo veel mogelijk te verkreukelen.

Toen kregen ze de opdracht om het papier voorzichtig weer open te vouwen, zodat het niet scheurde, en om het weer glad te strijken.
Ze liet hun zien hoe het papier vol littekens zat en vuil was geworden.
Toen zei ze aan de leerlingen van de klas dat ze allen aan het papier moesten zeggen dat het hen speet dat ze het papiertje zo verkreukeld hadden.
Maar hoe vaak de kinderen ook zeiden dat het hen speet en hoe ze hun best ook deden om de kreukels weer uit het papier te halen, het lukte hen niet om het blad in de vorige gladde staat terug te krijgen.
De juf wees haar leerlingen op alle littekens die ze achterlieten. En dat die littekens nooit meer zullen verdwijnen, hoe hard ze ook probeerden ze te repareren.
Dat is wat er gebeurt als een kind een ander kind pest. Je kan zeggen dat het je spijt, je kan proberen het weer goed te maken, maar de littekens zijn er en die blijven.
Mensen van 80 jaar oud kunnen nu nog altijd navertellen hoe ze op de lagere school gepest werden. De kreukels gingen er niet meer uit.

De gezichten van de kinderen in de klas vertelden aan hun juf dat haar boodschap was overgekomen.

(**)

Een kopje koffie, thee of een glaasje...?

Een leraar begon met zijn les in de klas en zette een grote glazen pot neer. Zonder wat te zeggen vulde hij de pot met golfballen tot er niet meer in konden. Vervolgens vroeg hij zijn leerlingen of de pot vol was. Ze waren het erover eens dat dat zo was. De leraar pakte vervolgens een bak met kiezelsteentjes, goot die op de volle pot met golfballen, schudde ermee tot er niets meer in ging en vroeg toen opnieuw: ‘Zit de pot nu vol?’ ‘Ja,’ antwoordden de leerlingen, ‘nu zit hij wel helemaal vol.’ Daarop pakte de leraar een bak met fijn zand en goot deze ook in de pot en schudde zodat het zand alles opvulde en er niets meer in kon. Hij vroeg nog een keer of de pot vol was en unaniem reageerden de leerlingen dat de pot nu toch wel echt helemaal vol was. Toen pakte de leraar nog een kopje koffie, een kopje thee en een klein glaasje water en schonk deze langzaam in de pot. De leerlingen begonnen te lachen.

‘Nu,’ zei de leraar, terwijl hij de pot optilde, ‘ik wil dat je ziet dat deze pot jullie leven vertegenwoordigt. De golfballen zijn de belangrijke dingen: je familie, je gezondheid, je vrienden, je geloof en je hobby’s en passies. Al die dingen die belangrijk voor je zijn en waarde en invulling geven aan je leven. Dat zijn de dingen waarvoor je lééft. De kiezelstenen zijn de andere dingen die ertoe doen, zoals je baan, je huis en je fiets, auto, tablet of smartphone. Het zand is al het andere dat overblijft.’

‘Als je het zand eerst in de pot doet,’ vervolgde hij, ‘is er geen plaats meer voor de kiezels of de golfballen. Hetzelfde geldt ook voor jouw leven. Als je al je tijd en energie besteedt aan de kleine dingen, heb je geen ruimte meer voor de dingen die werkelijk belangrijk voor je zijn. Zorg eerst voor de golfballen, de dingen die er echt toe doen. Stel prioriteiten. Besteed aandacht aan de dingen die cruciaal zijn voor je geluk. Neem tijd voor je gezondheid. Neem tijd om gezamenlijk te eten. Speel, zing, maak muziek en geniet. De rest is gewoon zand.’ Een van de leerlingen stak haar hand op en informeerde wat de koffie vertegenwoordigde. De leraar glimlachte. ‘Ik ben blij dat je het vraagt. Dat laat gewoon zien dat hoe vol je leven ook lijkt, er nog altijd ruimte is voor een kopje koffie, thee, of een glaasje ... met een vriend.’

(***)

Samen sterk. 

Er was eens een vader die drie zonen had. Tot groot verdriet van de vader maakten de drie jongens altijd ruzie. Op een dag zei hij tot z’n zonen: “Breng me zoveel takken als jullie kunnen dragen!”
De jongens renden het bos in om takken te verzamelen en ieder kwam terug met een bos takken.
“Neem nu ieder 1 tak”, zei de vader, “en probeer die te breken.”
“Hartstikke makkelijk”, zeiden de jongens, “en ze braken hun stokken in twee.”
“Bind nu alle stokken met een touw samen”, zei de vader, “en probeer nu de hele bos takken te breken.”
Ze probeerden het om de beurt, maar de takken die afzonderlijk zo gemakkelijk gebroken konden worden, waren samengebonden zo sterk als staal.

“Zie je”, zei hun vader, “wat jullie met deze stokken doen kan ook met jullie gebeuren. Wanneer je altijd alleen voor jezelf vecht, ben je alleen en kun je gemakkelijk aangevallen en gebroken worden. Samen zijn jullie sterk, dat geldt voor stokken maar ook voor mensen.”