I utkasz suknię z bisioru, i zrobisz tiarę z bisioru i pas, który będzie tkaniną wielobarwnie wyszywaną. Także dla synów Aarona wykonasz tuniki i wykonasz im pasy oraz mitry ku czci i ku ozdobie. I ubierzesz w nie twego brata, Aarona, i synów jego razem z nim, namaścisz ich, wprowadzisz ich w czynności kapłańskie i poświęcisz ich, aby Mi służyli jako kapłani. (Wj 28, 39-41)

Końcówka 28 rozdziału omawia ubiory już nie arcykapłana, ale wszystkich kapłanów, wziętych spośród potomków Aarona. Mojżesz i Aaron są braćmi, należą do szczepu Lewitów, ale spośród Lewitów tylko potomkowie Aarona będą mogli zostać kapłanami. Pozostali Lewici będą trudnili się podrzędnymi służbami liturgicznymi, nie będą mogli sami składać ofiar Bogu – ta rola jest zarezerwowana kapłanom i arcykapłanowi.

Liturgia Nowego Testamentu mieści się w tej tradycji: biskupi mają terytorialną władzę arcykapłańską, pod nimi mamy wyświęconych kapłanów, wreszcie pod nimi mamy diakonów, czyli osoby wyświęcone, które mogą pełnić służbę liturgiczną, ale nie mogą składać ofiary Mszy Świętej (link). W trakcie Mszy pontyfikalnej – w starożytnej formie rytu rzymskiego – biskup przywdziewa wszystkie szaty, także te odpowiadające święceniom niższym. W Starym Testamencie podobnie: arcykapłan nosi taki sam strój jak lewici i kapłani, z dodatkową warstwą i symbolami.

Ubiór kapłański składa się ze lnianej tuniki zebranej pasem oraz z turbanu na głowie, wszystko prawdopodobnie w kolorze białym. Werset 41 wspomina o namaszczeniu kapłańskim, które poświęca konkretnego potomka Aarona dla sprawowania liturgii w pełnym wymiarze. Namaszczonie olejem będą nie tylko kapłani, ale również naczynia liturgiczne. Każda rzecz namaszczona (czyli poświęcona, konsekrowana) staje się wyłączona z użytku świeckiego. Wrócimy do tego tematu w Księdze Kapłańskiej.

Ostatnie wersety 28 rozdziału opisują kapłańskie gacie. Posłuchajmy.

I uczynisz im spodnie lniane, aby od bioder aż do goleni okryli nimi nagość ciała. I będą je nosić Aaron i jego synowie, ile razy będą wchodzić do Namiotu Spotkania lub będą zbliżać się do ołtarza dla pełnienia służby w Miejscu Świętym, aby nie ściągnęli na siebie grzechu i nie pomarli. To jest rozporządzenie na wieki dla niego, a po nim dla jego potomstwa. (Wj 28, 42-43)

Izraelici nie mieli w zwyczaju noszenia gaci, podczas gdy w Egipcie panował kult ciała i golizny. Okrywanie nagości ciała jest zerwaniem z kulturą egipską. Przypomina też rajski odruch Adama i Ewy, którzy chcieli okryć nagość swojego grzechu, stąd noszenie gaci można uznać za znak pokory. Kapłan urzędujący w Namiocie Spotkania jest grzesznikiem nawet w swoich częściach intymnych, które co prawda są zakryte przed ludźmi, ale widoczne przed Bogiem. Jeszcze raz możemy przekonać się co do tego, że kapłaństwo nie jest przywilejem. Kapłan w uniżeniu urzęduje przed Bogiem z prośbą o miłosierdzie dla siebie i dla całego grzesznego ludu, o czym przypomina ostatni werset.

Skoro kapłani są już odpowiednio ubrani, Mojżesz przystąpi do ich wyświęcenia, co będzie opisane w następnym rozdziale.

© Père Alain Dumont, La Bible en Tutoriel, https://www.bible-tutoriel.com/les-habits-du-grand-pretre-2.html