Gdy faraon uwolnił lud, nie wiódł go Bóg drogą prowadzącą do ziemi filistyńskiej, chociaż była najkrótsza. Powiedział bowiem Bóg: «Żeby lud na widok czekających go walk nie żałował i nie wrócił do Egiptu». Bóg więc prowadził lud okrężną drogą pustynną ku Morzu Czerwonemu; a Izraelici wyszli uzbrojeni z ziemi egipskiej. Zabrał też Mojżesz ze sobą kości Józefa, gdyż ten przysięgą zobowiązał Izraelitów, mówiąc: «Wspomoże was niezawodnie Bóg, a wówczas zabierzcie stąd ze sobą moje kości». Wyruszyli z Sukkot i rozbili obóz w Etam, na skraju pustyni. (Wj 13, 17-20)

Po 430 latach Izraelici wreszcie opuszczają Egipt! Opuszczają je zwycięsko, dając świadectwo wygranej wojny między JHWH (Bogiem Abrahama) i faraonem. Nie jest to ucieczka. Odejście Synów Izraela jest owocem stanowczej DECYZJI wszystkich członków tego ludu, którzy wybrali wiarę w Boga Abrahama, przezwyciężyli wszystkie swoje słabości i postanowili iść za Mojżeszem w kierunku pustyni, porzucając wygody i dobrobyt Egiptu! Cały dalszy ciąg historii biblijnej jest konsekwencją tego pierwszego kroku, kiedy człowiek, podejmując decyzję o swoim dołączeniu do Ludu Wybranego, przyjmuje z jednej strony korzyści płynące z tego przynależenia (czyli wolność), ale też dług wdzięczności w stosunku do JHWH, do Boga Odkupiciela. Wchodzimy w przymierze z Bogiem, stajemy się Jego własnością, uznajemy Jego panowanie i poddajemy się Jego prawu.

Wyjście Izraelitów z Egiptu jest wydarzeniem historycznym, które wydarzyło się naprawdę, na dowód czego podawane są niektóre szczegóły na temat trasy tej pielgrzymki ku Ziemi Obiecanej. Najpierw jest wzmianka o tym, że Bóg nie wybrał najkrótszej trasy biegnącej wzdłuż Morza Śródziemnego, bo droga karawan jest najeżona fortyfikacjami Egipcjan i Filistynów. Co prawda Izraelici posiadali jakąś broń, ale tradycja ustna dopowiada, że Izraelici byli wyczerpani dotychczasowym niewolnictwem, dlatego nieroztropne byłoby narazić ich na walkę zbrojną. Już samo podjęcie decyzji o opuszczeniu Egiptu wymagało sporej odwagi.

Jeśli chodzi o trasę, mowa o miastach Sukkot oraz Etam. Nie mamy pewności, o których miastach chodzi. Tradycyjnie uważa się, że znajdują się w pobliżu Wadi Tumilat, w korycie wyschniętej rzeki na wschód od delty Nilu.

Zwróćmy uwagę na wzmiankę o tym, że Mojżesz zabrał ze sobą mumię patriarchy Józefa. Jest to świadectwo o tym, że pamięć o Józefie była bardzo żywa wśród Izraelitów. Istniała świątynia grobowa Józefa i Mojżesz miał łatwy dostęp do tej świątyni. Te argumenty przemawiają za tym, że Mojżesz prawdopodobnie w młodości był zarządcą świątyni grobowej Józefa. Taka jest przynajmniej ciekawa hipoteza historyczna profesora Davidovitsa, odsyłam do naszych odcinków na temat pobytu Izraelitów w Egipcie, link.

© Père Alain Dumont, La Bible en Tutoriel, http://bible-tutoriel.com/la-colonne-de-nuee-marchait-devant-le-peuple.html