Przez siedem dni nie znajdzie się w domach waszych żaden kwas, bo kto by spożył coś kwaszonego, winien być wyłączony ze zgromadzenia Izraela, tak przybysz, jak i urodzony w kraju.

(Wj 12, 19)

Jedenaste przykazanie Tory zabrania nam trzymanie kwasu w naszych domach przez siedem dni po Passze, to znaczy w czasie trwania święta Przaśników, które pokrywa się z oktawą Wielkanocną. W znaczeniu duchowym kwas to obłuda, rozwiązłość, nieprawość, nienawiść i błędne nauki, które przedkładają Tradycje ojców nad Słowem Bożym (odsyłam do dziewiątego przykazania Tory, link).

Poprzednie przykazanie w sposób pozytywny kazało nam usunąć kwas z naszych domów pierwszego dnia po Passze, jedenaste przykazanie jest sformułowane negatywnie jako zakaz przechowywania kwasu w naszych domach przez siedem dni. Sprawa jest bardzo poważna, bo jest obłożona karą ekskomuniki.

W znaczeniu duchowym Kościół jest naszym domem a kwas jest symbolem grzechu. Można więc interpretować jedenaste przykazanie biblijne jako nakaz rocznego usunięcia grzechu z naszych wspólnot. W Kościele katolickim takie zadanie spoczywa na biskupie. W idealnym świecie świecie biskup powinien co roku wysyłać następujące życzenia Wielkanocne swoim owieczkom:

“Drogi Zdzisławie,

z okazji świąt Paschalnych składam Ci najserdeczniejsze życzenia.

Zauważyłem, że w tym roku trwałeś z uporem w jawnym grzechu ciężkim. Zgodnie z jedenastym przykazaniem Tory niniejszym wręczam Ci powiadomienie o Twojej ekskomunice. Mam nadzieję, że to Cię doprowadzi do skruchy i pokuty, tak abym przy najbliższych świętach Paschy mógł Cię przyjąć z powrotem na grono Kościoła.

Z wyrazami szacunku,

Twój biskup”

Czy zgadzacie się za taką interpretacją? Zapraszam do dyskusji w komentarzach.