JHWH mówił do Mojżesza tymi słowami: «Tak mów do Aarona i to mu powiedz: Gdy ustawisz lampy, wtedy siedem lamp ma rzucać światło na przednią stronę świecznika». Aaron uczynił tak; na przedniej stronie świecznika umieścił lampy według nakazu, jaki dał JHWH Mojżeszowi. (Lb 8, 1-3)

Drugi werset brzmi w dosłownym tłumaczeniu: “Podnieś lampy przed obliczem Menory (świecznika)”. Siedem lamp było umieszczonych na końcu siedmiu ramion menory. Czy chodziło o rzucenie większego światła w Namiocie Spotkania? Oczywiście nie. Światełka były wątłe, tak naprawdę światła menory symbolizują życie, życie wszystkich członków wspólnoty, powołanych do bycia podniesionych przed obliczem Boga.

Tu jest ważny niuans. Nie “idzie się” do świątyni w takim samym znaczeniu jak “się idzie” do szkoły lub do pracy. Do świątyni się nie idzie, do świątyni jest ktoś “podniesiony”! Modlitwy w świątyni nie ściągają Boga na ziemię, one podnoszą nas ku Bogu! My nie musimy ściągać Boga na ziemię, do naszych sprawach przyziemnych, ponieważ Bóg już jest tam obecny. To my mamy się podnieść ku Bogu, my mamy iść do świątyni fizycznej lub duchowej. Bóg już jest w nas i wokół nas, w nim poruszamy się, działamy i jesteśmy. My natomiast chcemy przeżywać nasze życie tak, jakby Boga nie było. Bóg wzrasta tam, gdzie jest pragnienie podnoszenia się ku Niemu, gdzie jest pragnienie wzrostu. Dzieci najbardziej pragną wzrostu, może dlatego Pan Jezus podał nam ich za przykład do naśladowania. 

Jeżeli ten wzrost ma być płodny, musi być ukierunkowany. Stąd: “podnieś lampy przed obliczem menory”. Jezus nawiązał do obrazu światła, którym mają świecić Jego uczniowie. O jakim świetle mówił Jezus? Wszyscy słuchający Go żydzi mieli tylko jedno skojarzenie: dla nich prawdziwe światło to światło menory - świecznika siedmioramiennego stojącego przed obliczem Pana w świątyni. To świątynne światło ma oświetlać cały świat za pośrednictwem Dzieci Bożych:

Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też lampy i nie umieszcza pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. Tak niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie. (Mt 5, 14-16)

Światło świątynnej menory oświetla cały świat poprzez tych, którzy się podnoszą przed obliczem Boga. Tyle jeśli chodzi o symbolikę światła menory. 

Wracając do opowiadania: Bóg poprosił Mojżesza o przekazanie Bożej prośby do Aarona. Trzeci werset potwierdza: “Aaron uczynił tak”. No raczej! Chyba nie zrobiłby inaczej! Dlaczego więc wyjątkowo tutaj padło to stwierdzenie? Rabini znaleźli piękną odpowiedź: słowa “tak uczynił” usłyszeliśmy już sześciokrotnie… kiedy? Przy opisie siedmiu dni stworzenia! Bóg sześć razy coś postanowił stworzyć, sześć razy “i tak uczynił”. Oprócz jednego dnia. Którego dnia? Pierwszego dnia, kiedy Bóg stworzył światło! Przypominam, że to światło pierwszego dnia nie jest światłem fizycznym ze słońca, bo gwiazdy zostały stworzone dopiero trzeciego dnia! Światło pierwszego dnia stworzenia jest światłem duchowym, jest światłem życia, które się w nas rozwija w miarę jak my się na to światło otwieramy, w miarę jak się podnosimy przed obliczem Boga w Świątyni. Potrzeba pracy, aby się wnosić, aby się otwierać. Otwieramy się na światło w miarę naszego posłuszeństwa Bożemu przykazaniu podnoszenia się ku Niemu. Wówczas będziemy mieli życie w sobie i będziemy płodni, nawiązując z powrotem do tematu zaślubin między Oblubieńcem a oblubienicą, bo zaślubiny owocują płodnością.

Jak już nieraz mówiliśmy, obraz zaślubin Oblubieńca i oblubienicy w pierwszym stopniu interpretacji wskazuje na zaślubiny między Bogiem a Ludem Wybranym. Najpiękniejszy owoc z tych zaślubin to będzie poczęcie Memra JHWH (Słowa Bożego) w dziewiczym łonie Niepokalanej Maryi, co będzie szczytem tajemnicy wcielenia światła Bożego (pamiętamy uroczyste słowa Jezusa w świątyni: “Ja jestem światłością świata!” - por. J 8, 12). Jezus Chrystus promieniuje światłem z pierwszego dnia stworzenia, otwartość na Jego światło jest kluczem do pełni życia, wolności i radości. Kluczowe jest otwartość na to światło, a ta otwartość wyraża się poprzez pokorę, która objawia się posłuszeństwem Prawu Bożemu, otwartością na bycie przesiąkniętym światłem niematerialnym z pierwszego dnia stworzenia. Jedyne mądre słowo, które człowiek może w swoim życiu wypowiedzieć, to “fiat, niech tak się stanie”, dzięki któremu Bóg będzie mógł dokonać brakującego siódmego orzeczenia dla dokończenia Dzieła Stworzenia: “...i tak uczynił”. 

Gest zapalania świecznika menory jest dokonany przez arcykapłana w świątyni, ale w tradycji żydowskiej jest też powtarzane każdego tygodnia przy zapaleniu świecy szabatowej. Przez takie gesty światło z pierwszego dnia stworzenia rozświetla świat. Cały świat stworzony wisi na włosku jednego słowa: Fiat wypowiedzianego przez Adama, człowieka odkupionego.

Można jeszcze dużo powiedzieć na temat kapłaństwa aaronowego, dzięki któremu cała wspólnota podnosi się przed obliczem Boga, na temat Jezusa Chrystusa, wiecznego arcykapłana będącego “odblaskiem Chwały Bożej” (Hbr 1, 3). Dzięki temu światłu przejście Ludu Bożego przez pustynię jest podnoszeniem serc pragnących wzrastać poprzez pogłębienie swojej otwartości, swojej pokory. Całe to zrozumienie przyszło z rozważania niepozornego tłumaczenia dosłownego wersetu: “Podnieś lampy przed obliczem Menory”.

© Père Alain Dumont, La Bible en Tutoriel, https://www.bible-tutoriel.com/ Le Mystère de la MeNoRaH