Abraham ma 99 lat. Bóg objawił mu się i powiedział: "Teraz idź przede mną i bądź doskonały!” Czyli okazuje się, że w wieku 99 lat, kiedy wydaje się, że osiągnął już ludzką doskonałość, Abraham jest dopiero na początku swojej drogi!

To jest lekcja dla nas: Bóg nie prosi nas o doskonałość moralną, czysto ludzką, ale o taką doskonałość, którą On pokaże.

Według słów Jezusa:

“Bądźcie doskonali, jak doskonały jest wasz Ojciec niebieski.” (Mt 5,48)

Bogu chodzi o to, żebyśmy osiągnęli pełnię – żebyśmy doszli do tej pełni, do której człowiek staje się zdolny dopiero po tym, jak spotka Boga.

Celem Biblii nie jest to, aby człowiek stał się nienaganny moralnie, ale żeby człowiek zaczął żyć! Raszi, wielki komentator biblijny z jedenastego wieku (mieszkał w Troyes, stolicy Szampanii we Francji), podkreślał, że chodzi tutaj o doskonałość wiary i zaufania. O taką doskonałość Bóg nas prosi.

Czym skutkuje taka doskonałość? Płodnością – taką płodnością na miarę Boga, w nadmiarze:

"Sprawię, że będzie niezmiernie płodny!” (Rdz 17,6)

Jest to ten sam czasownik użyty jak w stosunku do Adama i Ewy:

„Bądźcie płodni i rozmnażajcie się!” (Rdz 1,28)

Żeby to było możliwe, człowiek jest powołany do wejścia na wyższy poziom.

Wchodzi się na ten wyższy poziom będąc posłusznym nakazowi, jaki Bóg przekaże.

Tutaj powoli i stopniowo Bóg przygotowuje teren do tego, aby człowiek chciał otrzymywać wskazówki na temat tego, jak wejść na ten wyższy poziom. Bóg przygotowuje człowieka, aby człowiek chciał otrzymać Torę (biblię). Jest to jakby wołanie o przyjście Tory, o wskazanie boskich dróg na ziemi.

Bo służyć Bogu poprzez cnoty moralne nie wystarczy: Tora musi przybyć, abyśmy mogli chodzić Bożymi ścieżkami, nie ludzkimi. Tutaj chodzi o to, żeby coś nowego przyszło na świat, coś co pochodzi od Boga i co pomoże człowiekowi wejść na ten wyższy poziom, nieosiągalny o własnych siłach.

Biblia jest właśnie tym drogowskazem, który wskazuje drogę. Rola człowieka w tym wszystkim polega na tym, aby śledzić te wskazówki, studiować torę i być posłusznym przykazaniom BOGA. To właśni pozwoli mu na życie w pełni i dlatego czytamy biblię.

Później Bóg zmienił imię Abramowi: dodał mu jedną literę: HE. Litera He jest równocześnie liczbą 5, a piątka symbolizuje działanie człowieka (ponieważ mamy 5 palców u dłoni).

Abraham weźmie się do roboty, weźmie się za Bożą pracą. Saraj również otrzymuje tę samą piątkę, literę He, i odtąd będzie miała na imię Sarah. To pięknie obrazuje, jak oboje mają pracować „rączkę w rączkę” na rzecz Boga, w posłuszeństwie Bożym natchnieniom.

A litera He jest równocześnie literą tchnienia, literą ducha, która dwa razy występuje w imieniu Boga (to imię, którego nie wolno wymawiać: Yod Hé Wav Hé).

W ten sposób przekazuje się nam, że ojcostwo Abrahama będzie nie tylko fizyczne, ale również duchowe.

W rozdziale piętnastym Bóg powiedział: „zawrę przymierze z tobą” (odsyłam do przedostatniego odcinka: link), ale teraz mówi „DAM ci moje przymierze”. To przymierze staje się znakiem, który można przekazywać z pokolenia na pokolenie, staje się dziedzictwem Abrahamowym.

Ogólnie religia Abrahama jest religią wcielenia. Przymierze nie jest ideą, ale wciela się w konkretny znak: znak obrzezania.

Bo żeby przymierze zostało na trwale w pamięci, będzie powiązane z niezatartym znakiem. Już nie za pomocą ciała cudzej ofiary, ale w ciele samego człowieka, znakiem obrzezania, które ma być przekazywane z pokolenia na pokolenie wszystkim męskim potomkom już od wieku 8 dni życia.

Obrzezanie jest pierwusieńkim przykazaniem Boga w historii ludu wybranego. Przykazanie to po Hebrajsku MITSVA.

MITSVOT (liczba mnoga dla MITSVA) to spis przykazań, które trzeba przestrzegać, żeby chodzić boskimi ścieżkami objawionymi przez Boga w Biblii (w Torze) w celu osiągnięcia doskonałości i pełni, do których powołuje przymierze.

MITSVOT to urzeczywistnienie przymierza. Syn Abrahama, który nie spełnia MITSVOT sam z siebie odchodzi od przymierza, bo odrzuca dziedzictwo po Abrahamie.

Do najważniejszych mitsvot (przykazań) należą:

• "Będziesz miłował Pana, swego BOGA, całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem"

• miłować bliźniego jak siebie samego

• przestrzeganie szabatu i świąt

• studiowanie Biblii - to co właśnie w tej chwili robimy, więc przynajmniej to jedno mamy zaliczone ;)

• przestrzeganie Kashrut (czyli koszerne jedzenie)... itd.

Rabi Majmonides wypisał 613 mitsvot.

Wśród nich 248 pozytywnych ("Zrobisz to") i 365 negatywnych ("Nie zrobisz tamtego").

I pierwszy mitsva, jakby brama wszystkich innych mitsvot, to znak obrzezania.

I teraz dlaczego obrzezanie? Niektórzy doszukują się pozostałości po prymitywnych praktykach. Być może. Tyle że rytuały inicjacyjne w pozostałych kulturach zawsze są dokonywane w wieku dojrzewania i mają związek z dojrzałością płciową.

Ale Biblia, jak zawsze, odzyskuje tradycyjne praktyki i je nieznacznie zmienia, nadając im nowe znaczenie. Tutaj zmiana odnosi się do wieku obrzezania: 8 dni. Dlaczego 8 dni?

Dlatego, że Przymierze jest aktem zbawczym, a zbawienie nie czeka.

Być może potrzeba było ośmiu dni do stwierdzenia, czy dziecko jest zdrowe. Inni rabini powiedzą, że chodzi o to, żeby dziecko chociaż jeden szabat spędziło poza przymierzem, aby później mogło wielbić Boga jako Syn Abrahama poprzez przestrzeganie szabatu.

Bóg mógł wymyślić inny znak, na przykład tatuaż lub skaryfikacja (czyli nacinanie lub wypalanie skóry). Ale nie. Przymierze z „Bogiem życia” jest naznaczone na ludzkim narządzie służącym do przekazywania życia.

To przymierze jest zachowane w intymności. Jest znakiem przyjaźni z Bogiem.

Natomiast prorocy biblijni będą często przypominać, że Bogu zależy ostatecznie na obrzezaniu serca (a serce w biblii jest miejscem woli), czyli na niezachwianej woli przynależenia do narodu wybranego i do przestrzegania przymierza z Bogiem. Takie jest znaczenie znaku obrzezania.

Synem Abrahama jest się przede wszystkim przez dziedziczenie z pokolenia na pokolenie, już od urodzenia.

Natomiast ta tożsamość jest przekazywana przez kobiety. Bo tu widać, że mimo iż Ismael również był synem Abrahama, jego mama nie była żydówką, dlatego nie Ismael będzie dziedziczył Bożego wybrania.

Później w historii zdarzy się, że nieżydówka stanie się przodkiem dla żyda (na przykład Rut, prababcia Dawida, wyraziła pragnienie dołączenia do narodu wybranego i tak się stało po jej zamążpójściu za Boozem, który jest w genealogii Jezusa).

Wracamy do naszego opowiadania.

Znów Abraham upada twarzą do ziemi, ale tym razem po to, aby się śmiać: bo jego żona ma 90 lat i ma zostać matką! Dziecko, które przyjdzie na świat, będzie czystym cudem!

To jest pierwsze opowiadanie o cudownym narodzeniu, będzie tego więcej w Biblii, aż do Jezusa.

Abraham próbuje ratować sytuację za pomocą Ismaela...

Ale nie! Ismael również będzie błogosławiony, będzie płodny, nie będzie poszkodowany, ale nie on odziedziczy Przymierze.

Obiecane dziecko już otrzymuje swoje imię: Izaak - to znaczy: “śmieje się”.

A obiecane dziecko ma się urodzić już w następnym roku!

BÓG unosi się do nieba, cała rodzina Abrahama przyjmuje znak przymierza – znak obrzezania. Odtąd wszystko jest gotowe na powitanie chłopca obietnicy.

© Père Alain Dumont, La Bible en Tutoriel, http://www.bible-tutoriel.com/le-signe-de-la-circoncision.html