Nausícaa

Texto traducido ó galego por Evaristo de Sela. Consello da Cultura Galega. 1990

Así falou para si o Ulises divino e saíu da matagueira

coa sua man robusta, esgazou entón do espeso arboredo

un frondoso ramallo e con el tapou no seu corpo as súas

[130] vergoñas de home. E botou a andar. E de igual maneira que un león montaraz que, nas súas forzas confiado, segue o seu camiño, que por moita que sexa a chuvia e o vento, e , con

ollos faiscantes, bótase enriba de bois ou ovellas ou

selváticas cervas, porque a fame impéleo, mesmo ata ataca-

[135]los rabaños, chegando a transpo-las estacas dun sólido redil

así Ulises, por máis de estar nu como estaba, ía ó encontro

daquelas doncelas, de cabelos ben rizos, pois forzado se

vía pola necesidade. E apareceu diante delas cunha horrible

fasquía, de tan maltratado que estaba polas augas do mar;

[140]e todas elas fuxiron espavoridas, cada unha para o seu

lado, dispersándose polas marxes salientes. Só a filla de

Alcínoo alí no sitio quedou, pois Atenea no seu corazón

coraxe lle puxo e dos seus membros o medo apartou; de

pé, pois, fronte a el, ela permaneceu. Ulises deliberou por

[145]uns instantes se suplicaría á xove, de fermosos ollos,

abrazándose ós seus xeonllos, ou se desde onde estaba, de

lonxe lle pediría con doces palabras que lle mostrase o

camiño da vila e que lle proporcionase unhas roupas. E,

pensándoo ben, pareceulle que o mellor era suplicarlle de

[150]lonxe, desde onde estaba, con doce palabras, non fose que se irritase a doncela, se el se abrazaba ós seus xeonllos.