Escila e Caribdis
Texto orixinal en grego
Adaptación en español de José Manuel Pabón (Editorial Biblioteca clásica gredos)
ἡμεῖς μὲν στεινωπὸν ἀνεπλέομεν γοόωντες·
235 ἔνθεν γὰρ Σκύλλη, ἑτέρωθι δὲ δῖα Χάρυβδις
δεινὸν ἀνερρύβδησε θαλάσσης ἁλμυρὸν ὕδωρ.
ἦ τοι ὅτ' ἐξεμέσειε, λέβης ὣς ἐν πυρὶ πολλῷ
πᾶσ' ἀναμορμύρεσκε κυκωμένη· ὑψόσε δ' ἄχνη
ἄκροισι σκοπέλοισιν ἐπ' ἀμφοτέροισιν ἔπιπτεν.
240 ἀλλ' ὅτ' ἀναβρόξειε θαλάσσης ἁλμυρὸν ὕδωρ,
πᾶσ' ἔντοσθε φάνεσκε κυκωμένη, ἀμφὶ δὲ πέτρη
δεινὸν βεβρύχει, ὑπένερθε δὲ γαῖα φάνεσκε
ψάμμῳ κυανέη· τοὺς δὲ χλωρὸν δέος ᾕρει.
ἡμεῖς μὲν πρὸς τὴν ἴδομεν δείσαντες ὄλεθρον·
245 τόφρα δέ μοι Σκύλλη γλαφυρῆς ἐκ νηὸς ἑταίρους
ἓξ ἕλεθ', οἳ χερσίν τε βίηφί τε φέρτατοι ἦσαν.
σκεψάμενος δ' ἐς νῆα θοὴν ἅμα καὶ μεθ' ἑταίρους
ἤδη τῶν ἐνόησα πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν
ὑψόσ' ἀειρομένων· ἐμὲ δὲ φθέγγοντο καλεῦντες
250 ἐξονομακλήδην, τότε γ' ὕστατον, ἀχνύμενοι κῆρ.
Navegábamos xa polo estreito, angustiados, pois
235 dun lado quedaba Escila e do outro a divina Caribdis, que
sorbía cun ruído terrible a auga salgada do mar. Ó vomitala,
producía un xordo murmurio, revolvéndose toda ela, coma
a auga dunha caldeira sobre un forte lume; e a escuma
alcanzaba ós cumes dos dous escollos e volvía caer sobre ambos.
Despois, cando Caribdis sorbía de novo a auga
salgada do mar, mostrábase toda revolta por dentro,
e o rochedo resoaba arredor con terrible ruxida;
e por debaixo descubríase a terra coa azulada area.
Os meus compañeiros, co medo, quedaron esbrancuxados. E, mentres para Caribdis
nós mirabamos, co temor de morrer, Escila levouse da
cóncava nave a seis compañeiros, que en brazos e forza
eran os máis destacados. Cando volvín os ollos á miña nave lixeira e ós meus compañeiros, xa non vin senón,
polo aire, os pés e as mans dos que para o alto eran arrebatados;
e eles chámanme a gritos, pronunciando o meu nome,
250 co corazón aflixido, pola última vez