Escila e Caribdis

Texto orixinal en grego

Adaptación en español de José Manuel Pabón (Editorial Biblioteca clásica gredos)

ἡμεῖς μὲν στεινωπὸν ἀνεπλέομεν γοόωντες·

235 ἔνθεν γὰρ Σκύλλη, ἑτέρωθι δὲ δῖα Χάρυβδις

δεινὸν ἀνερρύβδησε θαλάσσης ἁλμυρὸν ὕδωρ.

ἦ τοι ὅτ' ἐξεμέσειε, λέβης ὣς ἐν πυρὶ πολλῷ

πᾶσ' ἀναμορμύρεσκε κυκωμένη· ὑψόσε δ' ἄχνη

ἄκροισι σκοπέλοισιν ἐπ' ἀμφοτέροισιν ἔπιπτεν.

240 ἀλλ' ὅτ' ἀναβρόξειε θαλάσσης ἁλμυρὸν ὕδωρ,

πᾶσ' ἔντοσθε φάνεσκε κυκωμένη, ἀμφὶ δὲ πέτρη

δεινὸν βεβρύχει, ὑπένερθε δὲ γαῖα φάνεσκε

ψάμμῳ κυανέη· τοὺς δὲ χλωρὸν δέος ᾕρει.

ἡμεῖς μὲν πρὸς τὴν ἴδομεν δείσαντες ὄλεθρον·

245 τόφρα δέ μοι Σκύλλη γλαφυρῆς ἐκ νηὸς ἑταίρους

ἓξ ἕλεθ', οἳ χερσίν τε βίηφί τε φέρτατοι ἦσαν.

σκεψάμενος δ' ἐς νῆα θοὴν ἅμα καὶ μεθ' ἑταίρους

ἤδη τῶν ἐνόησα πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν

ὑψόσ' ἀειρομένων· ἐμὲ δὲ φθέγγοντο καλεῦντες

250 ἐξονομακλήδην, τότε γ' ὕστατον, ἀχνύμενοι κῆρ.

Navegábamos xa polo estreito, angustiados, pois

235 dun lado quedaba Escila e do outro a divina Caribdis, que

sorbía cun ruído terrible a auga salgada do mar. Ó vomitala,

producía un xordo murmurio, revolvéndose toda ela, coma

a auga dunha caldeira sobre un forte lume; e a escuma

alcanzaba ós cumes dos dous escollos e volvía caer sobre ambos.

Despois, cando Caribdis sorbía de novo a auga

salgada do mar, mostrábase toda revolta por dentro,

e o rochedo resoaba arredor con terrible ruxida;

e por debaixo descubríase a terra coa azulada area.

Os meus compañeiros, co medo, quedaron esbrancuxados. E, mentres para Caribdis

nós mirabamos, co temor de morrer, Escila levouse da

cóncava nave a seis compañeiros, que en brazos e forza

eran os máis destacados. Cando volvín os ollos á miña nave lixeira e ós meus compañeiros, xa non vin senón,

polo aire, os pés e as mans dos que para o alto eran arrebatados;

e eles chámanme a gritos, pronunciando o meu nome,

250 co corazón aflixido, pola última vez