Héctor e Andrómaca

Texto orixinal

[466]

ὣς εἰπὼν οὗ παιδὸς ὀρέξατο φαίδιμος Ἕκτωρ:

ἂψ δ' ὃ πάϊς πρὸς κόλπον ἐϋζώνοιο τιθήνης

ἐκλίνθη ἰάχων πατρὸς φίλου ὄψιν ἀτυχθεὶς

ταρβήσας χαλκόν τε ἰδὲ λόφον ἱππιοχαίτην,

[470] δεινὸν ἀπ' ἀκροτάτης κόρυθος νεύοντα νοήσας.

ἐκ δ' ἐγέλασσε πατήρ τε φίλος καὶ πότνια μήτηρ:

αὐτίκ' ἀπὸ κρατὸς κόρυθ' εἵλετο φαίδιμος Ἕκτωρ,

καὶ τὴν μὲν κατέθηκεν ἐπὶ χθονὶ παμφανόωσαν:

αὐτὰρ ὅ γ' ὃν φίλον υἱὸν ἐπεὶ κύσε πῆλέ τε χερσὶν

[475] εἶπε δ' ἐπευξάμενος Διί τ' ἄλλοισίν τε θεοῖσι:

Ζεῦ ἄλλοι τε θεοὶ δότε δὴ καὶ τόνδε γενέσθαι

παῖδ' ἐμὸν ὡς καὶ ἐγώ περ ἀριπρεπέα Τρώεσσιν,

ὧδε βίην τ' ἀγαθόν, καὶ Ἰλίου ἶφι ἀνάσσειν:

καί ποτέ τις εἴποι πατρός γ' ὅδε πολλὸν ἀμείνων

[480] ἐκ πολέμου ἀνιόντα φέροι δ' ἔναρα βροτόεντα

κτείνας δήϊον ἄνδρα, χαρείη δὲ φρένα μήτηρ.

ὣς εἰπὼν ἀλόχοιο φίλης ἐν χερσὶν ἔθηκε

παῖδ' ἑόν: ἣ δ' ἄρα μιν κηώδεϊ δέξατο κόλπῳ

δακρυόεν γελάσασα πόσις δ' ἐλέησε νοήσας,

[485] χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔπος τ' ἔφατ' ἔκ τ' ὀνόμαζε:

δαιμονίη μή μοί τι λίην ἀκαχίζεο θυμῷ:

οὐ γάρ τίς μ' ὑπὲρ αἶσαν ἀνὴρ Ἄϊδι προϊάψει:

μοῖραν δ' οὔ τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν,

οὐ κακὸν οὐδὲ μὲν ἐσθλόν, ἐπὴν τὰ πρῶτα γένηται.

[490] ἀλλ' εἰς οἶκον ἰοῦσα τὰ σ' αὐτῆς ἔργα κόμιζε

ἱστόν τ' ἠλακάτην τε, καὶ ἀμφιπόλοισι κέλευε

ἔργον ἐποίχεσθαι: πόλεμος δ' ἄνδρεσσι μελήσει

πᾶσι, μάλιστα δ' ἐμοί, τοὶ Ἰλίῳ ἐγγεγάασιν.

Texto traducido o galego por Evaristo De Sela.

(466-493) Héctor, o neno e a nai. Héctor reza polo fillo e consola á súa muller.

Despois de así ter falado, ó seu fillo nos brazos, tentou collelo o ilustre Héctor; mais, para atrás o neno, contra o seo da de fermosa cintura, súa ama, encontrouse berrando, do pai seu, polo aspecto asustado, por terlle medo ó bronce e ó penaho de crinas de cabalo, aterrador, desde o altísimo casco, oscilando para diante, ó miralo.

E a rir botouse o pai seu, e maila señora nai; ó momento, da súa cabeza, o casco quitou o ilustre Héctor, e logo pasouno na terra, todo el a brillar; e entón el, despois que ó seu querido fillo un bico lle deu, e o arrolou nos seus brazos, dixo, rezandolle a Zeus, e ós outros desuses: "Zeus e mailos outros deuses, concede que tamén algún díachegue a ser este fillo meu, coma tamén eu, por min o máis distinguido entre os Troes, así el na forza bo, e que en Ilios como soberano reine; e que un día alguén diga: "Co pai comparado, éste aínda é moito mellor", de volta do combate ó retornar; e que traia despoxos sanguentos, por ter dado morte a un guerreiro inimigo, e que se alegre entón no seu corazón a súa nai".

Despois de así ter falado, da súa esposa querida nas mans puxo ó fillo seu; e ela, pois, recibiuno no seu perfumado seo, entre bágoas a rir; e o seu marido sentiu pena dela ó notalo, e coa man acariciouna, e a palabra lle dirixía e polo nome a chamaba: "¡Miña coitada!, non te aflixas por min demasiado no teu corazón; que, pasando por enriba do meu destino, ningún home ó Aides me vai mandar; mais, da súa sorte, podo asegurar tamén que, dos homes, ningún hai que escapado teña, nin cobarde, nin valente tampouco, despois de que á vida por primeira vez chega.

¡Anda!, á casa retornando, os labores propios de ti mesma volve a atender, o tear e maila roca, e ás túas servidoras encomenda que ó traballo se poñan; que a guerra ós homes ocupará, a todos eles, e en especial a min, cantos en Ilios teñen nacido".