Waarom is de Zeelaan gebogen?
De Panne is vrij laat tot toeristische ontwikkeling gekomen. Vanaf de grens met Adinkerke (Duinhoekstraat-Artiestenpad) tot aan het strand waren er overal woeste duinen. Pas in 1783 is hier verandering gekomen met de stichting van de “Pêcherie Kerckepanne”. In 1788 werd de steenweg van Hoogstade naar Veurne aangelegd die doorgetrokken werd tot de “Kerckepanne” en zelfs tot het strand. Dit werd de beste verbinding met Duinkerke dus via de huidige Esplanade.
Omstreeks 1830 worden alle duinen van het huidige De Panne aangekocht door Pieter Bortier en Louis Ollevier. Het gedeelte van Ollevier lag ten Oosten van een lijn loodrecht op het strand ten Oosten van de Witte Berg. (zie punt-streek lijn die nog terug te vinden is op de huidige kadasterplannen). Om deze eigendommen te ontsluiten voor het toerisme was een verbinding nodig tussen de steenweg naar Veurne en zijn strandeigendommen. In 1866 had Louis Ollevier reeds een project om hiervoor een weg te bouwen loodrecht op het strand . Dit project is niet doorgegaan omdat de kostprijs om de Kykhillduinen af te graven te hoog was. Deze plannen waren gesteund door liberaal volksvertegenwoordiger Bieswal-Bricourt, maar men heeft nooit de gevraagde subsidies gekregen. In die periode was de badplaats reeds goed bekend bij kunstenaars, schilders (Louis Artan; Louis Serruys; François Musin) en letterkundigen (Hendrik Conscience; Karel Van de Woestijne) die hier de mooie natuurpracht en de rust ontdekt hadden. Ook het station in Adinkerke bood een verbindingsmogelijkheid. (trein verbinding Gent - Duinkerke: 1870) .
Het is pas in 1892, dat zoon Pedro Ollevier (1853 - 1929) het idee opvatte om de Kykhillduinen te omzeilen en de Zeelaan aan te leggen ACHTER de paraboolduinen. Vandaar het gebogen tracé.
Hiervoor sprak hij een aannemer aan uit de streek van Rijsel nl. Arthur Bonzel. Beiden deden beroep op een gerenommeerd architect van die tijd nl Albert Dumont (1853-1920) om de eerste urbanisatie fase uit te werken.
Het hoofddoel was het aanleggen van een strandpromenade om aldus aaneengesloten vakantievilla's te bouwen (9 blokken van 100m tussen de Witte Berg en de huidige Golfstraat, zoals nu nog altijd op uitzondering van de Suzanneweg en de Ankerweg).
Deze nieuwe badplaats trok veel welstellende vakantiegangers aan vooral uit de rijke Borinage en Noord Frankrijk. De verkaveling had een dusdanig succes dat de volledige zone tussen de strandpromenade en de Zeelaan snel volgebouwd werd. Deze residentiële villawijk is quasi volledig gebouwd tussen 1900 en Wereldoorlog I. Deze wijk is beschermd dorpsgezicht sinds 1995.
Albert Dumont heeft dus het oorspronkelijk duinenreliëf kunnen behouden en zelfs benut om op de 5 hoogste toppen telkens een mooie villa te plaatsen met “vue sur mer”.
Veel mensen zeggen nu: "Wat een mooie Zeelaan in een sierlijke bocht. Veel mooier dan alle Zeelanen aan de Belgische Kust die telkens recht naar de zee lopen”.
" DIE ALBERT DUMONT MOET WEL EEN GOEIE ARCHITECT GEWEEST OM ZO'N MOOIE GEBOGEN ZEELAAN TE ONTWERPEN ".
Maar in feite is dit grotendeels uit praktische overwegingen.
Het is pas na WO I dat de Ollevier-Houtsaegers het gedeelte tussen Zeelaan en hun Houtsaegerduinen verder verkaveld hebben. Vandaar dat tijdens het Interbellum zich een tweede grote expansie heeft voltrokken in de Zeelaan in in de Houtsaegerwijk, nu niet meer in Engelse cottage stijl maar met vele gebouwen in Art Deco.