"Pette Snoeck"

Op 23 augustus 1983 overleed te Veurne "Pette Snoeck" alias Maurits Calcoen. Van heinde en ver was hij bekend om zijn "levende verse vis" welke hij te koop stelde in zijn viswinkeltje "een schorte groot"- in de Meeuwenlaan nabij de Markt. Snoecksje zoals Maurits ook werd genoemd, veranderde pas van stiel nadat hij was getrouwd met Rachel Vanhove.

"Pette" werd te Adinkerke geboren op 14 oktober 1899.

De moeder van David Calcoen was Marie-Louise Vandenameele die weduwe was van haar eerste huwelijk met Henri Snoeck. Zij had uit dat eerste huwelijk 4 kinderen die alle aagesproken werden als "de Snoeks".

Toen Marie-Louise hertrouwde in 1867 met een Calcoen werden ook de nieuwe kinderen als "Snoeck" genoemd. Vandaar dat David Calcoen en de latere kinderen en kleinkinderen als "de Snoecks " genoemd i.p.v. de Calcoens. (lees meer over Calcoen David Alexander in "Onze IJslandvaarders" van Johan Depotter p 160 Deel 1)

Tussendoor ging hij, vooral dan tijdens het haring- en sprot-seizoen, per velo, vis leuren. Het was hierdoor dat hij zijn vrouw leerde kennen: Rachel Vanhove, een visleurster uit Veurne, en dochter van visser Isidoor Vanhove, beter gekend als "Broeksje Vanhove". Na zijn huwelijk in 1925 wordt Maurice 's winters visser op een panneschuit.' s Zomers valt er meer te verdienen door zeetochtjes te maken met toeristen. Dan doet galante Maurice niets liever dan de vrouwtjes in zijn armen nemen en naar zijn boot dragen.

Het jonge paar zorgde alvast voor een groot gezin: tien kinderen, waarvan zes dochters. "De Snoeckjes"

In 1933 trok hij als visser naar Nieuwpoort, en dit aan boord van de N.813. Vrouwt Rachel houdt van haar kant een viswinkel open in de Duinkerkelaaan.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog beleefde Maurits Calcoen te Nieuwpoort het epos van de onmetelijke haringvangsten. Daartoe moest hij weliswaar dagelijks met de stoomtram van De Panne naar Nieuwpoort trekken, over Veurne en Koksijdedorp. De Duitsers lieten namelijk het vissen slechts toe tijdens de daguren. Maar de zaken floreerden en de viswinkel te De Panne verhuist naar de drukkere Zeelaan, en nog later naar de Meeuwenlaan "Chez Rachel", dichtbij het Marktplein.

"Pette Snoek" weet van aanpakken. In de loop van de jaren wordt hij visser/reder van de N414, van de N434 en van de N498.

Begin de jaren 1970 werd hij minder en minder actief als visser, maar des te meer als vishandelaar. Zijn leven was vis kopen en verkopen. "'Pette Snoek" werd in de Nieuwpoortse vismijn en te De Panne een stukje van het decor.

In zijn winkeltje was er niet eens plaats voor een "frigo". Hij vond dit niet nodig omdat hij er voor zorgde dat er steeds verse vis voorhanden was.

"Pette Snoek" werd evenmin van het noodlot gespaard. Zo verging in februari 1981 ter hoogte van Etaples een Duinkerks vissersvaartuig. Eén visser werd gered, vijf vissers lieten het leven. Onder de slachtoffers noteerde men Wilfried Nowé uit Bray-Duinen gehuwd met een dochter van Maurits Calcoen.

Rachel overleed op 23/04/1978 , Maurice op 23/08/1983.

Jacques Beun

De moeder van Pette Snoeck "Stiene Keuns" en de vader van Rachel "Pette Broekje". Foto's eigendom van Georges de Vent.

Onderstaande mooie foto's zijn van Marc en Georges de Vent

Viswinkel Rachel in de Meeuwenlaan.

De verse vis lag in het venster, op de marmeren toog, recht voor het marktschooltje, een streling voor het oog! Het inpakken gebeurde met krantenpapier. Rachel ging elke namiddag met haar kar en garnalen verkopen riep van verre "vesche gernoazen". Bij dokter Pladijs ging ze bijna ieder dag vis dragen hij at geen vlees altijd vis.

Rachel was steeds welgezind. Een visje meer, anders een visje min, iedereen ging graag bij haar. Ze zag ook graag haar kat. Op een dag was de kat weg. De dochter had ze meegenomen 50 kilometer verder op een boerenhof omdat ze altijd op de toog vis pakte. Maar na drie weken was ze terug, versleten en uitgehongerd. Rachel was heel blij maar heeft nooit geweten hoe het was gebeurd.

Vrouwen in verwachting kregen er steeds kabeljauwkaakjes bovenop voor de "kloekte van het kindje". Ofwel was het visolie geen goede smaak maar gezond.

Rachel stak altijd haar geld weggedoken in de kachel. Snoek heeft de kachel eens aangestoken met het geld erin.

Johan Degrieck zegt: Iedereen wist dat dit dé beste verse viswinkel was met weliswaar een beperkt assortiment maar altijd even vers. En Rachel 'emballeerde' de vis pretentieloos in een gazette zodat je de letters van de vis moest krabben als je thuiskwam. Dat nam je er maar bij want toch heel échte vis die zojuist was gevangen. En als er zonne was en niemand in de winkel ging Rachel op een stoel aan de overkant van de Meeuwelaan zitten gedag zeggen aan al wie voorbijkwam. Meer pannenaar én vissersvolk dan de Snoeks kon je niet zijn.

Georges de Vent vult aan:Het was een ongelofelijke winkel. De vrijdag begonnen we om 5 uur 's morgens de grote vis uit het ijs te halen, mijn nonkels David en Marcel kwamen dan met hun vangsten rechtstreeks van boord tegen 6 uur en dan kwamen ook de eerste klanten-Pannenaars. De vis werd ongesorteerd en levend vanuit de bennen op de vloer uitgegoten. De ongekuiste vis werd inderdaad rechtstreeks in gazettepapier gedraaid. De gekuiste vis werd wel altijd eerst in een wit papier gewikkeld en dan in gazettepapier gedraaid, de mossels ook en ik kan me inbeelden als ze ver moesten gaan met het doordrenkte papier...

Het gebeurde meerdere malen dat we de vrijdag tegen de middag volledig uitverkocht waren en dan hadden we niets meer. We verkochten alleen verse vis en schaaldieren en geen opgemaakte 'plaatjes'! Sommige klanten die op de zenuwen van mij grootmoeder werkten moesten naar mijn grootvader Pette Snoek, die roggen en haaitjes kuiste op de koer. Zo ook de 'Parisien' die altijd met zijn vingers trommelde, maar niemand minder was Luypaerts, de orkestleider van Edith Piaf.

David Alexander Calcoen "Daatje van de Snoecks" was van beroep Ijslandvaarder op de Travailleur (in 1888). David werd in 1902 eigenaar van de pannepot P52 "Reine des Mers" in 1907 doorverkocht aan Alex Verbanck.