23 april

Hand 2 14, 22-32; Lc 24, 13-35

Beste zusters en broeders,

In het verhaal van Pasen uit de bijbel horen we dikwijls hoe de leerlingen van Jezus waren vervuld van vreugde omdat zij de Heer hebben gezien. Ze geloven dat Hij is opgestaan, hij leeft. Vorige week hoorden we over Thomas die ook tot geloof is gekomen toen hij de wonden van Jezus aanraakte. Veel mensen hebben moeite met het geloof, eerst zien en dan pas geloven. Je heb veel bewijzen nodig om mensen te kunnen overtuigen die denken met rationele overwegingen. De waarheid van het leven wordt bepaald door de manier van denken van de ene generatie na andere generatie. Ik denk dat onze generatie nu, denkt meer aan wat te zien is, moet redelijk zijn, wordt aanvaard in de maatschappij. Dus is het verhaal van de bijbel, een oud verhaal, verleden tijd, het slaat nergens op. Het is vreemd geworden. Zo is onze realiteit van vandaag. Maar het Emmaus verhaal dat we zojuist hebben gehoord is nog sterker dan andere verhalen uit de bijbel want het gaat om ons die leven in deze eeuw.

De twee leerlingen waren onderweg en vertelden wat er gebeurd was. Zij waren teleurgesteld, omdat ze hadden gehoopt dat Jezus die de wonderen kon verrichten, zieken kon genezen, doden deed opstaan. Hij is zeker de Messias die wereld zal redden. Maar Hij is door de hogepriester gekruisigd, dood op het kruis en drie dagen is begraven.

Jezus verscheen in hun midden, als een onbekende. Ze herkende Hem niet dat het Jezus was. Bij het samen delen aan tafel, werden hun ogen van geloof geopend. Toen maakte Hij hun ogen open, en begrepen zij onmiddellijk de schriften over wie Jezus was, is en zal leven.

Beste zusters en broeders. Ik denk dat het ook is bedoeld voor ons als navolgers van Jezus in deze tijd. In onze levensweg, levenspad, verschijnt Jezus elke dag elk uur en elk moment in onze vreugde en verdriet. Maar onze ogen en geest zijn niet in staat om Hem te herkennen.

In feite kunnen we Hem wel herkennen door drie tekenen: Ten eerste door de uitleg van de schrift. Elke dag of elke zondag spreekt Hij ons elke keer

aan met de woorden uit de Bijbel die we lezen of naar luisteren. Ten tweede: Door broederlijk- zusterlijk te delen, Caritas; waar de liefdadig is, daar is Jezus aanwezig. “Als je iets goed doet voor een van de geringste, doe je dat voor Mij” zegt Jezus. Ten derde: door het samenkomen om de Eucharistie te vieren. We hebben zojuist gezongen: Christus die verrezen is doet ons samen komen. Ook in elke zondagsviering, komt Jezus in ons midden, voorgaan in deze viering, door deel te nemen aan zijn lichaam en bloed wil Jezus ons voeden met zijn liefde en zijn barmhartigheid.

Maar wij zijn soms bezig met ons eigen verleden, problemen, ons verdriet en onze teleurstellingen. We zijn vaak alleen bezig met onze eigen zorgen voor de toekomst. Als we naar de wereld om ons heen kijken is er nog zoveel onvrede. We hadden het na de laatste Wereldoorlog anders gedacht. Er zou nooit meer oorlog komen! En nu zitten we er weer middenin. We zijn teleurgesteld. Ook in ons eigen leven zijn er soms teleurstellingen. Dat kan zijn in de familiesfeer, bij het werk, met onze gezondheid. We hadden het zo anders gehoopt. Daardoor zijn we teleurgesteld en onzeker geworden. En dan horen we vandaag het verhaal van die Emmaüsgangers. Zij hebben dezelfde negatieve gevoelens als wij nu hebben: onzeker, angstig, gefrustreerd.

In het verhaal krijgen ze gezelschap, zo maar van lemand die even met hen oploopt. Op een moment vraagt Hij: Wat is er toch met jullie? Vertel eens?. En dan komt er een gesprek op gang tussen hen en Jezus, zonder dat ze hem herkennen. Ze vertellen hem al hun verdriet: over hun grote ideaal van Jezus en zijn nieuwe wereld. Dat ze hem enthousiast gevolgd waren en dat hij nu vermoord is als een misdadiger. Ze hadden zo gehoopt, dat Hij het zou zijn die Israël ging verlossen van de heerschappij van de Romeinen.

Eerst luistert Hij aandachtig en dan begint Hij te spreken. Hij laat hen met andere ogen naar de situatie kijken. Laat hen begrijpen, dat lijden en dood horen bij de weg, die naar het nieuwe Leven leidt. Hij spreekt zó tot hun hart, dat ze later zeggen: ‘Brandde ons hart niet in ons toen Hij ons de schriften verklaarde.’

Als ze dan bij hun thuis zijn aangekomen nodigen zij Hem uit: ‘Blijf bij ons Heer, het wordt donker, het is al avond’. Dan blijft Hij bij hen de maaltijd houden en ineens herkennen ze hem, als Hij met hen het brood breekt. Ze gaan met goede moed terug naar Jeruzalem, om daar te vertellen, wat ze onderweg hebben meegemaakt.

Zusters en broeders, ook wij houden vandaag maaltijd met Hem in ons eigen Emmaüs, onze eigen kamer/flat/appartement. Ook nu wil Hij ons moed inspreken om met andere ogen

naar de toekomst te kijken. Jezus is onze tochtgenoot, Hij begrijpt hoe we ons voelen. Hoe weldadig is dat, als er iemand echt naar je verhaal luistert. Daarin is Hij ons een voorbeeld naar elkaar toe. Het is van levensbelang dat we tijd hebben, tijd maken, voor elkaar, tijd voor een praatje, tijd voor een luisterend oor, tijd voor een helpende hand. Daar willen we in deze viering even over nadenken. Hij laat ons niet in de steek! Laten we ons voegen bij de

Emmaüsgangers ‘Heer, blijf bij ons, want het wordt avond’. Moge het verhaal van Emmaüsgangers een bron van inspiratie zijn van ons geloof, hoop en liefde. Amen.