3 juli

Jesaja 66, 10-14c; Lucas 10, 1-9

1

Beste medeparochianen,

Wat een, ik zou zeggen, weelderige tekst biedt ons de eerste lezing van vandaag, uit Jesaja. Hij gaat over de liefde voor Jeruzalem. Jeruzalem wordt hier voorgesteld als een moeder. Haar borsten vol troost. Haar rijke boezem. Dat Jeruzalem is voorwaar een gelukzalig oord om in te verblijven. Daar worden warmte en troost gevonden. Er is reden voor gejubel van vreugde. Maar er is ook zorg. Daar kom ik op terug.

2

In het evangelie lezen we over de 72 uitgezondenen. Dat is een andere groep dan de 12, de apostelen. Dit is natuurlijk een overbekend thema in de bijbel, de opdracht: ga op pad! En dan gaat het in feite om het brengen van een boodschap vóórdat Jezus daar zelf mee komt. Ze gaan Hem vooruit. Ze krijgen een nadrukkelijke waarschuwing mee: het wordt niet makkelijk. Zij zullen zijn als lammeren onder de wolven. Een hele rij instructies: Neem niets mee. Houd je afzijdig van mensen. Zeg bij binnenkomst in een huis: vrede aan dit huis. Trek niet van het ene huis naar het andere. Ze zullen komen op plaatsen waar Christus zelf ook nog zal komen. Ze zullen zieken genezen. En verwijzen naar het koninkrijk van God.

3

Nog iets meer over de eerste lezing. Jesaja speekt hierin een profetisch troostwoord. Het is de tijd na de Babylonische ballingschap. Dat was zwaar, er is verdriet over de trieste toestand van Jeruzalem. Maar nu kan er ook blijheid zijn, omdat het heil komt. Dan is er een mooi beeld: God leidt de vrede als een rivier naar de stad. Er zal welvaart zijn. Vers 13, waarin God als moeder wordt beschreven, is het hoogtepunt van dat woord van heil.

4

De tweede lezing nog wat nader beschouwd. Het is interessant om te kijken naar het onderscheid tussen de 12 – de apostelen, de leerlingen van Jezus – en de 72. De 12 gaan naar de huizen van mensen. Daar verblijven zij en dan gaan ze weer. De 72 gaan naar de steden. Zij gaan ook naar de huizen, maar dan alleen even om er te eten en te drinken. De 72 kunnen meer dan de 12: zijn kunnen boze geesten uitdrijven. Alles wat zij doen is in eerste instantie bedoeld als voorbereiding op de komst van Jezus aldaar. Maar dit uitzwermen van de 72 betekent ook dat de verkondiging van de boodschap van de Heer overal ter wereld plaatsvindt. Dat de 72 niet zouden mogen groeten, moeten we overigens niet te letterlijk nemen. Zij mogen geen tijd verliezen in hun zendingswerk.

5

Ik noem nog eens een paar elementen uit de lezingen. Gezonden worden: het is bepaald niet de eerste keer dat we het daarover hebben. Het is zo vertrouwd. En dat beeld van Jeruzalem intrigeert. Vreugde naast pijn. Heden ten dage is Jeruzalem nog steeds een centrum van strijd. Er is altijd spanning in het Midden-Oosten. Is God daar nog aanwezig? En dan is er het visioen van vrede. Dat rijk komt. De gezondenen hebben geen simpele opdracht. Wordt die boodschap verstaan? Verstaan wij God? Zo ja, dan is hij welkom. We ervaren Hem in de liturgie. We ervaren Hem op mooie momenten in ons leven. Dan voelt alles goed, in een gesprek, in een ontmoeting. Dan is er vrede in ons hart. Dan is het leven mooi. Dan zijn wij als het ware het nieuwe Jeruzalem.

6

Maar verstaan wij God altijd? Bij tegenslagen in ons leven. Als alles mis dreigt te gaan. Dan komt misschien wel die vraag op: waar is hij dan? Juist dan is het belangrijk om te bouwen aan een vaste plek voor Hem. Om met Zijn inspiratie verder te bouwen. Dat de vreugde mag overwinnen, zie het visioen, er is toekomst.

7

Gezonden worden. Op missie gestuurd worden. Een missionaire Kerk Dat is dat we zijn vrede met onze naasten delen. Dat Rijk God’s komt, dat is zo belangrijk. Maar niet vanzelf. Niet zonder onze inspanning. En we zijn kwetsbaar. Wij willen geen machtspositie. De een is niet belangrijker dan de ander. Status en geld doen niet terzake ik wil graag dit krachtige beeld nog eens aanhalen: wij allen tezamen, ‘hoog’ of laag binnen de Kerk, wekelijkse kerkgangers, professioneel of vrijwilliger, wij vormen allen tezamen die Kerk, als volk van God onderweg Het is ook de weg van de stervende graankorrel die leven geeft in overvloed. In een tekst van de Dominicanen las ik het heel mooi verwoord: ‘leder van ons is de aangewezen persoon om in die geest de weg te gaan, van mens tot mens, van hart tot hart. We worden uitgezonden met een hart vol liefde. Natuurlijk zijn er binnen onze gemeenschap-in het groot en in het klein leidsmannen en vrouwen. Maar dat zijn we ook voor elkaar, kunnen we ook voor elkaar zijn.

8

En zo zijn deze inspirerende lezingen ook weer van toepassing op onze situatie, hier in de Martelaren, en breder binnen Clara en Franciscus. Ik stip dat ook vandaag graag weer aan. Het is belangrijk. Hoe zien wij onze toekomst hier? Ook voor ons is het: herstellen, bouwen, opbouwen, en Vernieuwen. Eenvoudig? Nee. Het leven is bepaald niet altijd eenvoudig. Maar we moeten goed beseffen dat we het niet alleen doen: het is God die ons op weg stuurt. Het is de Geest die ons inspireert. Bouwen is creëren en creëren daagt uit en geeft vreugde.

9

Hoe kijken wij tegen de Kerk aan? In al haar facetten. En dan in het bijzonder onze Kerk/ onze geloofsgemeenschap hier? Als openingsgebed gebruikte ik de tekst van Henri Nouwen. Al die mensen samen vormen de Kerk, zegt hij. En ik citeer graag nog eens de laatste twee regels, omdat ze zo terecht en zo mooi zijn: “Zonder oprechte liefde voor de Kerk is het niet mogelijk in vreugde en vrede te leven. En zonder oprechte liefde voor de Kerk kunnen wij anderen niet uitnodigen om erbij te horen’.

10

Zo kunnen we ons samen bezinnen. U gaat daar nog van horen. Waar staan we als Kerk? Waar willen we heen? Wat kan nog wel, wat niet meer? Wat voor Kerk willen we zijn, binnen Clara en Franciscus en hier? We zullen keuzes moeten maken. Die gaan ons allen aan. Niet alleen de bestuurders, niet alleen de vrijwilligers wat zij ook voor taken hebben. Ieder van ons is belangrijk en mag gehoord worden. Met zijn of haar talenten en voorkeuren. Die grote Kerk is hiërarchisch. Maar hier ter plaatse willen we daadwerkelijk Samen Kerk zijn. Dat gesprek is uitdagend. Laat het van ons allen zijn. Jezus maakte geen onderscheid. De Kerk is van ons allen. En daarbinnen kunnen we elkaars leraren zijn. En zo kunnen we, als uitgezondenen, samen en in verbinding werken aan een nieuw Jeruzalem.

Amen