2 april

Mat 21, 1-11; Mat 26-27 grote delen

Beste medeparochianen,

Een paar woorden slechts, in deze viering die zo rijk is aan woorden. Waarin vertrouwde verhalen klinken waar je stil van wordt.

Met deze viering van Palmzondag zijn we de Goede Week gestart. Of zoals vroeger vaak werd gezegd: De Stille Week. Deze week vormt altijd een liturgisch hoogtepunt in ons kerkelijk jaar. Met zeer gevarieerde vieringen – waarin veel gebeurt – en met doordringende verhalen. Die behoren tot de mooiste wereldliteratuur.

Dit is een viering met veel woorden. We hebben het volledige Lijdensverhaal gelezen. Ook na zovele keren lezen en luisteren – en dat geldt voor het merendeel van onze kerkgangers – blijft het een ongelooflijk indrukwekkend verhaal.

Eerst lazen we het verhaal van Jezus’ intocht in Jeruzalem. Een koninklijke ontvangst. Palmzondag is een dag met twee verschillende kanten. Het is een dag van ‘himmelhoch jauchzend’ maar tegelijk van ‘zum Tode betrübt’. Gezeten op een ezel – als beeld voor een dienende koning – wordt hij feestelijk binnengehaald. Mensen zwaaien met palmentakken en spreiden hun mantels voor hem uit op de grond. Grote vreugde. Maar we weten wat er na deze euforische intocht volgt: het ‘hosannah’ zal verworden tot ‘Aan het kruis met Hem!’.

De redder van onze wereld komt op een ezel. In feestgedruis. Er zijn hooggestemde verwachtingen. Maar we weten al dat zijn dood aan het kruis aanstaande is. Jezus gaf ons zijn onvoorwaardelijke liefde tot in het oneindige. En Hij zal voor ons sterven. Hij moet sterven, het was voorzegd. En hij vormt een bedreiging voor de wereldlijke heersers. Deze man is een gevaar. Hij moet uit de weg worden geruimd.

We kregen zoals altijd op deze dag het groene palmtakje als een teken van hoop en uitzicht.  Een twijgje van vrede dat vertelt van een onvergetelijke, goddelijke mens. We hangen het thuis weer op aan het kruisbeeld en zullen het op Aswoensdag volgend jaar, tegen die tijd behoorlijk uitgedroogd, weer meenemen naar de kerk. Dan worden de takjes verbrand en ontvangen we het askruisje.

Zijn korte leven lang was Jezus op zoek naar erkenning. Hij kreeg zijn volgelingen. De leerlingen over wie we in de evangelies veel hebben gehoord. Zijn trouwe schare aanhangers. Maar hij riep ook heel andere reacties op, van afkeer en angst, zoals bij de machthebbers en bij de farizeeën en schriftgeleerden. Zijn leven was een bestaan vol spanning. Zoals ook deze zondag er een van spanning is. Deze dag gaat vooral om het koningschap en het koninkrijk van God. Er lijkt iets heel groots, iets geweldigs te gaan beginnen. Maar de stemming slaat helemaal om. De machthebber Herodes roept aan de hoop van het volk voorgoed een halt toe.

Laten we met elkaar van deze liturgisch zo rijke week een week van bezinning maken, een week van verdieping van ons geloof. Laten we samen de liturgie van deze Stille Week beleven, van vandaag tot en met het Hoogfeest van Pasen.

Ik sluit af met een mooie tekst van Marinus van den Berg:

Mensen hebben mensen nodig om elkaar te dragen, om elkaar tot leven te brengen.

Mensen hebben mensen nodig om voor elkaar op te komen, om samen te werken aan welzijn en geluk.

Mensen hebben mensen nodig om te laten zien wie U bent, God van liefde, God van gerechtigheid.

Wek dan die kracht in ons, doe die liefde in ons ontvlammen die ons omkeert naar elkaar, die ons doet zorgen voor elkaar.

Dat wij U liefhebben. Dat wij onze naaste beminnen. Dat wij onszelf kunnen beminnen.

Amen