Toespraak Sabine Wong

24 maart 2019

Dag iedereen, ik zal mij voorstellen: ik ben Sabine Wong. Ik ben hier bezig met het opzetten van avonden en activiteiten voor jongeren vanuit de parochie. Ik voel me zeer vereerd dat ik gevraagd ben door de pastoraatsgroep om hier vandaag te komen spreken. Het thema waar ik voor gevraagd ben is: ‘Ga en Herstel Mijn Huis’.

De titel van mijn overweging is: ‘In Vuur en Vlam voor Elkaar’.

Laatst vond ik een prachtig artikel over hoe de Inuit hun kinderen leerden om niet boos te worden. Inuit-volwassenen reageerden nergens op met kwaadheid of irritatie. Het geheim in de opvoeding lag er in dat kinderen nooit met kwaadheid of woede bejegend werden. Dit vind ik heel inspirerend.

Waardoor leren wij onze kinderen omgaan met emoties en hun omgeving? Door ons voorbeeld! Als wij willen dat kinderen ons met respect behandelen, dan is het essentieel dat wij hen met respect behandelen.

Het Koninkrijk Gods kan hier op aarde gevonden in de simpelste dingen, zoals de liefdevolle open blik van een kind, dat met onschuld de wereld in kijkt. Laten wij dat Koninkrijk Gods vinden in onze onschuld, in ons eigen innerlijke kindzijn. En laten wij dit eren in elkaar door oprecht te luisteren naar elkaar.

Zoals in Matteus 18 Jezus vertelt dat een kind het belangrijkste is in het Koninkrijk van God. Jezus zegt: “Luister goed! [..] als jullie niet veranderen en gaan geloven als een kind, zullen jullie het Koninkrijk van God niet kunnen binnengaan. Mensen die net zo willen zijn als een kind, zijn de belangrijkste mensen in het Koninkrijk van God. En als je gastvrij bent voor een kind omdat je bij Mij hoort, ben je eigenlijk gastvrij voor Mij.”

Vreedzaam ouderschap is de vorm zoals ik die zelf beoefen met mijn kind Jet, die nu ook in de kerk zit ( of achter aan het spelen is). Vrede begint met mijzelf. Ik kan pas vredig en liefdevol omgaan met mijn kind, wanneer ik als moeder echt heel erg goed voor mezelf zorg. Dat betekent dat ik de signalen van mijn gevoelens raadpleeg om in de gaten te krijgen welke vervulde of onvervulde behoeftes ik op dat moment heb. En dat ik mijn uiterste best doe om eerst mijn eigen beker te vullen. En dit, zodat ik te geven heb! Door zó mijzelf op de allereerste plaats te zetten, kan ik aanwezig zijn voor mijn kind. Dan kan ik hem vreugdevol en liefdevol voorbereiden om in onze huidige wereld te zoeken naar de overvloedige landen van melk en honing.

Ouders leggen de basis voor dit vermogen in hun kinderen door de kwaliteit van hun relatie met hen. Deze vreugde zou wat mij betreft de basis van al het leven mogen zijn. Gezin of familie kan de basis zijn, waaruit vreugde gedeeld wordt in bredere gemeenschappen. Vreugde smeedt banden die zó sterk zijn! Vanuit zo’n sterke band kunnen gezamenlijk acties ondernomen worden om elkaar te ondersteunen en samen te werken.

Zo gaan we richting een post-kapitalistische samenleving, waarbij we niet als een slaafs wieltje in de machinerie richting destructie werken – maar vreugdevol, bewust en met intentie kiezen welke speelse activiteiten wij in de wereld willen vervullen. Hoe leveren wij een bijdrage aan de opleving van de mensheid?!

Laten wij ons verplaatsen in de manier, waarop kinderen en jongeren leven. Laten we de puurheid en onschuld van de kinderen die de wereld in komen als voorbeeld nemen voor onze eigen onbevangen levenshouding.

Het leven is moeilijk, en uitdagend. Soms hebben we de sterke banden om ons heen niet om de uitdagingen weerbarstig tegemoet te treden. Soms vallen we ook wanhopig op de grond. Soms zien we ook onze grootste duisternis, terwijl we juist zo’n goed beeld van onszelf hadden. Soms vallen mensen en jeugdhelden ineens totaal van hun voetstuk, als blijkt dat ze onuitsprekelijke misdrijven begaan hebben jegens onschuld, jegens liefde, jegens zichzelf. Het leven is niet misselijk: geen enkel mens, geen enkel instituut, geen enkele stroming is verstoken van slechte kanten.

De enige manier waarop ik in oprechte vreugdevolle vrede kan komen met mijzelf, is als ik mijn eigen duistere kanten herken, erken en omarm. De pijn van het lijden waar wij niets aan kunnen doen is de eerste pijl. De tweede pijl is het lijden dat wij onszelf aandoen. Door erkenning van onze fouten, gepaste verantwoordelijkheid nemen en vergeving kunnen we de pijn van de tweede pijl vermijden.

Mildheid en verdraagzaamheid binnenin onszelf genereren is de allereerste stap om gemeenschappen die vrede opwekken te starten. Het kind in ons en om ons heen dient serieus genomen te worden èn gerespecteerd te worden. Onze eigen behoeftes zijn als pasgeboren baby’s, waar we met veel zachtheid en gulheid responsief aan kunnen zijn. Laten we – zoals Jezus – opstaan voor onze kwetsbaarheid. Laten we de kwetsbaarheid van anderen ook in volle glorie herkennen, erkennen en omarmen.

Om kwetsbaarheid mogelijk te maken, is empathie nodig. Laten we ons openstellen met onbevangen hart. Als iemand iets vertelt, laten we dan proberen niet direct iets terug te zeggen, maar stil zijn. Je kunt jezelf in verbinding houden met de persoon die praat door actief te luisteren. Actief luisteren is het raden van gevoelens en behoeftes, soms het herhalen in andere woorden. Is het mogelijk om onze oordelen, meningen en adviezen even te laten liggen, om eenvoudigweg aanwezig te zijn in de ontmoeting?

Laten we op zoek gaan naar de prachtige brokjes inzicht, die gevonden kunnen worden in eenvoudige en oprechte ontmoetingen met elkaar. Elk persoon is een brandend struikje op zichzelf, waarin we als Mozes de stem van God kunnen vinden door oprecht en diep te luisteren. Wie weet kunnen we de wereld verkoelen met inzicht en kalmte door het innerlijke vuur van vreugde en vrede. We komen in Vuur en Vlam voor Elkaar te staan!

Afsluiten wil ik met enkele regels uit het prachtige gedicht ‘Still I rise’ van Amerikaanse dichteres Maya Angelou, vertaald in het Nederlands:

“ Je mag mij vertrappen in smerig vuil.

Maar toch zal ik rijzen, zoals stof.

[..]Net zoals de maan en de zon, Zoals eb en vloed bewijzen.

Zoals hoop opwelt als een bron, Steeds zal ik herrijzen.

Ik keer mijn rug naar nachten van angst en terreur. Ik herrijs.

In een dageraad die wonderlijk klaar is.

Ik herrijs.

De gaven brengend die mijn voorouders schonken

Ik ben de droom en de hoop van de slaaf.

Ik herrijs Ik herrijs Ik herrijs.”

(korte stilte)