2 november

Lieve Mensen van God, wij hier – wij leven nog, wij léven!

De LWM zong zojuist: “Sterven zal je ooit. Maar vandaag en God weet morgen kun je leven, doen, zien, iemand voor iemand zijn misschien…”

Op Allerzielen vieren we een soort jaarlijks Requiem.

Onze gedachten gaan in woord en muziek allicht terug naar hoe onze dierbaren hebben geleefd en hoe ze zijn gestorven.

Hoe hebben zij geleefd?

Wat hebben zij gedaan?

Wie waren zij, wat hebben zij betekend voor ons en voor anderen?

Allerlei verschillende gedachten kunnen nu in ons boven komen.

Dat kunnen mooie, maar ook minder mooie herinneringen zijn.

Het is allemaal tussen licht en donker, tussen dankbaarheid en gemis, tussen een lach en een traan.

Onze gestorvenen hadden hun kwaliteiten, ook hun tekortkomingen.

Niemand is volmaakt.

Dat geldt tevens voor ons als nabestaanden.

Hebben wij onze dierbare, lieve doden altijd recht gedaan?

Zijn wij nooit tekort geschoten?

Onze gedachten kunnen zich nu dus vermenigvuldigen.

Er zijn mensen, die zich laatste gesprekken of woorden van hun geliefden vrij goed herinneren.

Dan hebben ze die zelfs wel ‘s in een dagboek opgeschreven.

Soms komt het verlies van een geliefde pas láter of zelfs veel later weer boven in je hoofd of in je ziel.

De 21-jarige zoon van de bekende schrijver A. F. Th. van der Heijden: Tonio verongelukte op Pinksteren 2010.

De vader van Tonio publiceerde in mei 2011 wat hij noemde: ‘Tonio – een requiemroman’. Pas nu, na jàren publiceerde Tonio’s moeder, Mirjam Rotenstreich, een boek over haar zoon; het heet: ‘Jij ontbreekt aan mij’.

Twee boeken zijn dit van een moeder en een vader, die eigenlijk bewijzen dat rouw nooit helemaal overgaat.

Tonio’s moeder vertelde erover in ‘Op1’ van eergisteren, 31 oktober.

Zij begint haar rouwboek met een pregnante zin – deze: “Al ruim tien jaar ben ik moeder van een overleden kind”. Dit zegt zij zo pijnlijk mooi.

En dan te bedenken, dat vanaf de Hamas-aanslag op 7 oktober er in Israel en in Gaza zovele ouders door de oorlog dagelijks ouders van overleden en soms nauwelijks geboren kinderen worden!…

Ook voor hen bidden wij vanavond.

Wie er oog voor heeft ziet dezer dagen vele, te vele Pietà’s in de media.

Pietà’s: het zijn oervoorstellingen van Maria met de dode Christus op haar schoot….

In de Evangelielezing van deze Allerzielen 2023: uit Johannes 17 lazen we het slot van Jezus’ afscheidswoorden tot zijn leerlingen.

Misschien heeft Johannes kort vòòr of na Jezus’ sterven dit ook wel in een soort dagboek opgeschreven.

De Evangelist Johannes geeft laatste woorden van Jezus weer, voordat hij gearresteerd wordt en zijn kruisiging tegemoet gaat.

Die woorden zijn het slot van een gebed, dat ook wel ‘het Hogepriesterlijk Gebed’ heet.

Jezus bidt voorbeden voor zijn leerlingen van toen en nu!

Deze gebeden gelden ons als levenden èn zij gelden voor onze doden.

Het gaat hierbij om blijvende verbondenheid met Christus, met God, met elkaar, met de wereld om ons heen.

Liefde en barmhartigheid vormen de rode draad in het leven en de afscheidswoorden van Jezus.

Vergeving en ontferming vormen de glans en de glorie en de heerlijkheid van Gods Zoon. Zijn missie was en is het verspreiden van Gods liefde.

Die missie gaf en geeft hij ons door.

De liefde van de Eeuwige, zo leerde ik ooit, is zijn of haar Eeuwige Liefde.

En: ik geloof, dat God ons onvolmaakte leven zal helen en voltooien in de eeuwigheid.

Daarom bidden wij straks in deze Viering:

Liefdevolle God, nu met Allerzielen

herdenken wij onze dierbaren.

Heer, voltooi hun levens in het huis van Uw liefde.

Niemand leeft en sterft voor zichzelf,

aan U behoren wij toe

in dankbaarheid, verdriet en verlangen.

+++ In de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest +++