23 mei

Handelingen 2, 1–11 en Johannes 20, 19-23

1

Pinksteren en Jeruzalem: wie denkt niet aan de recente oorlogsellende in Israël en de Gazastrook? Net vòòr deze Pinksteren is wapenstilstand gesloten.

Elke zondagochtend kijk ik het laatste nieuws op de NOS-website: vandaag ben ik verrast door een bericht uit Tel Aviv, de tweede stad van Israël. Duizenden Joodse en Palestijnse Israëli’s zijn gisteravond de straat opgegaan om sàmen te demonstreren voor Vrede. En ze riepen: “Dit is het huis van ons allemaal!”

Is zoiets geen Pinksteren?!…

2

Tien jaar geleden was ik met een kleine delegatie in Jeruzalem. We gingen o.a. in Oost-Jeruzalem op bezoek bij een inter-culturele groep van joden, christenen en moslims; van Israëli’s en Palestijnen. We mochten het programma van die avond meemaken.

De musicologe Hanna Yaffe presenteerde een lullaby-project. Uit de hele wereld had zij wiegeliedjes verzameld. Ze liet horen, hoe Palestijnse en hoe Israëlische moeders voor hun kindjes zongen. Èn: zij zongen precies hetzelfde! “O God, laat er vrede komen. Laat er geluk, toekomst zijn voor onze kinderen. Wij gunnen hun een beter leven dan wijzelf hadden…”

Is zoiets geen Pinksteren?!

3

Wat ging er aan het eerste en aan òns Pinksterfeest vooraf?

De apostelen hadden zich na Hemelvaart teruggetrokken. Zo wilde ik vorig jaar maart ook even op retraite in klooster St. Catharinadal der zusters Norbertinessen in Oosterhout. Dit om wat ruimte te maken in mijzelf voor God, voor de H. Geest. Naar stilte en rust verlangde ik. Ik wilde bidden, mediteren en schrijven.

Maar half maart 2020 stageerde de samenleving wegens de oprukkende corona-pandemie. De 1,5 meter-regel, mondkapjes en de avondklok werden ingevoerd. De horeca, cultuur en sport moesten stoppen. Kerken en scholen gingen dicht. Er ontstond veel eenzaamheid in woonzorgcentra. Soms stierven mensen alleen. Rouw moest uitgesteld worden. Er was angst; ook groeiende opstandigheid. Dit alles maakten we de afgelopen 14 maanden mee. Er ontstond een gedwongen stil-zijn – geen retraite, maar quarantaine.

Er begint nu eindelijk meer schot te komen in het tempo van vaccinaties en versoepelingen. Over twee weken mogen restaurants, musea en middelbare scholen weer open. In grote kerkgebouwen mogen meer mensen komen: in onze kerk 60 mensen.

4

Wàt een tegenstelling is er tussen wat ons overkomt en wat wij kunnen kiezen. Ik wil ons uitnodigen meer de stilte in te gaan. Het is een spirituele keuze om te bidden, te mediteren of als het kan eens op retraite te gaan.

Misschien kunnen we het nu zo zeggen: ‘Pinksteren is de vaccinatie door Gods Geest’.

Laten we daarvoor kiezen! Dan hebben we toekomst met de Geest in onze rug, met de Geest voor ons uit. Ik herinner mij, dat Koningin Juliana een favoriet Pinksterlied had: ‘Ik voel de winden Gods vandaag’. Soms moet je het zeil hoog hijsen om de Wind te vangen, om in beweging te komen.

Al met al roert de Heilige Adem van God zich in ons. De bijbelse bron-woorden (roeach, pneuma, spiritus) verwijzen hiernaar. God blies de H. Adem in de neusgaten van Adam. Bij onze geboorte geeft God ons de adem. Bij ons sterven keert onze adem terug naar God.

We moeten de Adem, de Wind, de Geest veel meer laten waaien in kerk en wereld. We kunnen kiezen voor Pinksteren!

5

De eerste leerlingen van Jezus gingen na Hemelvaart 10 dagen in retraite: samen met Moeder Maria en andere vrouwen, samen met de familie van Jezus. De Kerk ontstond zo. Zij groeide in eerste instantie uit tot zo’n 120 mensen. Hebben wìj ons de afgelopen 10 dagen voorbereid op Pinksteren? Dat zouden wij veel bewuster kunnen doen.

Laten we daarom af en toe ervoor kiezen om in gebed, in meditatie, naar een klooster te gaan. Zo hijsen we het zeil om Gods Geest te vangen! Ik geloof daarin – en u?

In deze zin droomde ik zelfs dat ik met Pinksteren zou heenwijzen naar de stilte, naar keuzes maken voor en vertrouwen op de komst van de Geest.

Daarom moet het tenslotte ook gaan over de vruchten van de Geest.

6

Paulus noemt in zijn brief aan de Galaten 3 x 3 vruchten van de Geest (5,22-23).

Vruchten hebben tijd nodig om te groeien. Het begint met zaaien of planten. We kunnen elkaar helpen om vruchten te worden. We stimuleren elkaar.

We gunnen elkaar ook de tijd om zover te komen: dààrvoor zijn we Kerk en Martelaren van Gorcum-parochiegemeenschap!

Dit zijn de negen Vruchten van de Geest, die St Paulus noemt. Het 1^ste drietal is: liefde, blijdschap/vreugde, en vrede. Het 2^de drietal is: geduld, vriendelijkheid, en goedheid. De laatste 3 zijn: geloof/vertrouwen, zachtmoedigheid, en zelfbeheersing.

Laten wij elkaar hierop aanzien en/of aanvullen – met een of meer van die vruchten van Gods goede Heilige Geest, die wij mogen hebben òf zijn…

Wàt een veelkleurigheid! Die zien we òòk in het verhaal van Pinksteren over mensen uit tal van volken. De Kerk is een Wereldkerk. Pinksteren is van meet af aan inter-cultureel. Zijn wij dat ook al in ons hart?

Mijn vrouw en ik waren herfst 2018 uitgenodigd in Indonesia. Tevoren hadden wij ons ter voorbereiding laten voorlichten door onze Pater Marianus. Ter plekke in het grote Indonesia zei men daar tegen ons: “Jullie hebben het horloge, wij hebben de tijd…”

Mogen de vruchten, ook inter-cultureel, telkens groeien en bloeien!

7

Zo vieren we samen Pinksteren. Gevaccineerd door Gods Geest. Met het zeil hoog in top. Ervarend, dat God door ons heen ademt. Gelovend, dat Christus in ons woont. Gelovend ook, dat wij als Kerk het Lichaam van Christus op aarde mogen zijn. De apostelen kregen de opdracht de vergeving door te geven – daar gaat het om.

Tenslotte nog één detail. Dat is van belang voor het contact met moslims.

Jezus noemt de H. Geest ook de Trooster. De moslims zeggen, dat Mohammed die voorzegde Trooster is. Dat is het grote verschil tussen hen en ons als christenen. Daarom moeten we in gesprek met elkaar blijven.

Dan kunnen er toch wonderen gebeuren, zoals op de vooravond van deze Pinksteren. Joden en Arabieren riepen samen in Tel Aviv: “Dit is het huis, Gods Huis voor ons allemaal…..”

In de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest. Amen