4 december

Jes 11: 1-10, Rom. 15: 4-9, Mt 3:1-12

Openingswoord

Thema: Volharding en vertroosting

binnen de vraag: Is de kerk nog relevant?

Slechte berichtgeving in media

doet je de moed in de schoenen zakken

Maar instituut is niet gelijk aan het geloof

We hebben een persoonlijke relatie met God

het instituut is daarbij een voertuig/een organisatie die randvoorwaarden biedt

Onze situatie lijkt misschien wel enigszins op die van Jesaja

in een tijd van dreigend onheil heeft Jesaja een visioen van hoop

1^e lezing staat bol van goede kwaliteiten voor leiderschap, maar misschien ook voor ons?

Als we zo met elkaar om zouden kunnen gaan is het koninkrijk Gods nabij.

In de 2^e lezing uit de brief aan de Romeinen gaat het ook over hoop, maar tevens de oproep om elkaar te aanvaarden als leden van één gemeenschap

Hele uitdaging als je het niet met elkaar eens bent

En dan het Evangelie van Mattheus waarin de oproep klinkt een weg te banen door de woestijn

Johannes als roepende in de woestijn

Voelen wij ons soms ook niet?

Toch de hoop houden dat we gevoed door deze lezingen, ons gebed en zang en het brood van eeuwig leven een lichtend voorbeeld kunnen zijn in deze wereld

Twee kaarsen op de Adventskrans!

Van harte wens ik ons een inspirerende viering toe.

Moment van inkeer

Om onbevangen te kunnen vieren moeten we ons ook bewust zijn van wat er niet goed gaat en vragen om vergeving voor onze tekortkomingen.

Vaak zijn we druk bezig met alles maar nu maken we tijd.

Even stilstaan, achterom kijken en vooruit kijken.

Letterlijk en figuurlijk stilstaan.

Als het mogelijk is vraag ik u te gaan staan.

In alle ootmoed buigen we het hoofd en vragen ons af:

• Heb ik voldoende aandacht gehad voor mijn naasten?

• Heb ik soms te snel mijn oordeel al klaar?

• Neem ik tijd om te luisteren naar de ander/ naar God/ naar de roepende in de woestijn?

Wij vragen de barnhartige God om ons onze tekortkomingen te vergeven, ons genadig te zijn en te geleiden naar goed en eeuwig leven.

Amen

Overweging

Wat zou het mooi zijn als het visioen van Jesaja uitkwam: de wolf die bij het lam ligt (zijn ze op de Veluwe meteen ook weet blij), de panter bij het geitje en Zelensky die koffie drinkt met Poetin.

Maar de realiteit is anders.

Toch moeten we hoop houden, dat is wat Jesaja ons voorhoudt. In zijn dagen was er de grote dreiging van de landen rondom Israël die wilden binnenvallen. Uiteindelijk zal ook een ballingschap plaatsvinden.

Niets nieuws onder de zon.

En dan komt Jesaja met dat hoopvolle visioen van een twijg aan een stronk.

We weten allemaal hoe kwetsbaar dat is, net zo kwetsbaar als een kind in de kribbe, net zo kwetsbaar als je reputatie die door schandalen ineens teloor gaat.

Maar die twijg die is er, niet zomaar een twijg: de geest van de Heer zal op hem rusten, een geest van wijsheid, verstand, raad, heldenmoed, vreze des Heren, geen oordeel vellen, geen uitspraken op grond van geruchten, recht verschaffen, eerlijk vonnis spreken, gerechtigheid, onkreukbaarheid, het is een hele rij. Als dit de functie-eisen zouden zijn voor een kamerlid, voor een premier, een president of koning, wie zou er dan nog durven solliciteren.

Voldoet u er allemaal aan? Ik niet ben ik bang.

Als we deze tekst van Jesaja horen dan denken we al heel snel aan Jezus Christus, en daarom horen we dit ook in de Advent.

Ja het is een Messiasverwachting die Jesaja schetst en die hebben wij uit zien komen in Jezus.

De Jezus waarvan wij de volgelingen, de leerlingen zijn.

Hij ons voorbeeld, doen we Hem dit na?

Als ik dan even verder ga met de tweede lezing dan neem ik daar de zin uit: ‘aanvaard elkander als leden van één gemeenschap’, want dat zijn wij, we zijn lid van dat genootschap dat Jezus volgt en dat zich christenen noemt (althans dat hoop ik, u kunt altijd nog weg).

Maar hoe moeilijk is dat!

Het begint vaak al in je eigen omgeving: ja die en die willen we er wel bij, maar die andere niet hoor die doet altijd alleen zijn of haar eigen zin.

Ja ik noem me wel katholiek maar niet rooms want die bisschop daar ben ik het helemaal niet mee eens en al die schandalen.

Ja ik hoor wel bij die geloofsgemeenschap, maar als dat koor zingt dan kom ik niet hoor.

Aanvaardt daarom elkaar als leden van één gemeenschap en vel geen oordeel, wees wijs, verstandig, lief.

Het lukt mij ook niet altijd maar ik blijf het proberen.

Dan hoor ik die stem van die roepende in de woestijn: Bekeert u, want het Rijk der hemelen is nabij!

Bereidt de weg van de Heer, maakt zijn paden recht.

Johannes stond daar met het uiterlijk van de oer-profeet Elia uit het OT.

Elia die zal terugkomen wanneer de Messias nabij is, vandaar dat Mattheus Johannes zo schetst, want de Messias is nabij. Jezus zal zich in die Jordaan laten dopen en de stem uit de hemel zal zeggen: dit is mijn zoon, mijn welbeminde.

Zoals ook wij zijn gedoopt en kinderen van God zijn geworden, maar ook broers en zussen van elkaar. En is er in ieder gezin niet wel eens wat?

Toch onvoorwaardelijk trouw blijven, dat is de uitdaging.

Volharding en vertroosting, dat is wat we nodig hebben om het uit te houden in onze eigen omgeving, in de kerk en in de maatschappij.

Ja ik denk dat de kerk heel relevant is, juist nu.

Wij zijn de kerk, de ecclesia, de vergadering van mensen die de boodschap van Jezus Christus handen en voeten geven.

En er is ook een organisatie, een instituut dat bestaat uit heiligen en zondaars, zoals Augustinus al zei.

Heiligen en zondaars, de ene keer zijn we de ene en de andere keer de andere, maar we hebben elk moment de kans om ons te bekeren/om te keren en het anders te doen.

Niet te snel meegaan met de maalstroom van het leven maar door onze manier van leven laten zien dat we aandacht hebben voor de ander en voor de Ander/God.

God is liefde, Augustinus zegt liefde is God.

Misschien wordt het praten over God makkelijker als we het over de liefde hebben, maar dan wel in al zijn facetten.

Niet alleen als we het leuk en fijn vinden, maar ook als het moeilijk wordt.

Volharden in onze goede levenshouding in de hoop dat dat, net als het licht van Kerstmis, uitstraling heeft op de mensen in onze omgeving.

Op naar Kerstmis, in wijsheid, in liefde, rechtvaardig en met roomse blijheid want dat is nou net wel weer mooi van onze rooms katholieke kerk!

Slotwoord

We kregen vandaag een hoopvol visioen, maar ook een aansporing om zelf mee te werken aan een wereld waarin de liefde een kans krijg, waar een baan voor dat Kerstkind, die vredevorst gemaakt wordt.

Kerk-zijn, gelovig zijn is niet afhankelijk van het hoger management maar van ons, wij zijn het die God doen, die handen en voeten geven aan dat Rijk der hemelen.

Soms hartstikke lastig maar ook vaak heel mooi, binnen en buiten de kerk.

Laten we volharden, hoop houden en vooral vreugdevol verder gaan, opgaand naar een Zalig Kerstmis.

We vragen er Gods zegen voor.

Zegen ons Heer met uw wijsheid, met uw liefde

Zegen ons met uw volharding en hoop

Zegen ons met het licht van uw ogen

In Godsnaam, in de naam van de †VZG

Gaat heen in vrede en vreugde.