TABOE, zie gedicht SCHIJN

TABOE

Ik zie met steeds opnieuw bedwongen schrik

al wat er al voorbij is onder ogen,

de jaren die mij zomaar zijn ontvlogen,

de schijngestalten van mijn eigen ik.

De schaarse tijd waarover ik beschik,

tegen de tijd die weg is afgewogen,

vervult mij schrijnend van mijn onvermogen;

het einde schuilt in ieder ogenblik.

Toch leef ik telkens naar een toekomst toe,

alsof ik nog met eeuwigheden reken,

en doe gewoon de dingen die ik doe.

Dat morgen misschien niet meer aan zal breken,

voor jou, voor mij, voor ons, is een taboe,

waarover ik niet hardop durf te spreken.

TABOO

It is with tight-controlled dismay I see

the sequence of the things which flew away

the years which without warning seemed to stray,

fake images of who is really me.

Weighing the time assigned to me maybe

against the time already passed away,

I see the end lies hidden in each day

and realize my insufficiency.

I am always looking forward though, by choice,

as if allowing for eternities,

and simply keep on doing what I do.

That a new morning may not come to be

for you, for me, for us, is a taboo

which I am never brave enough to voice.