Café Terrace at Night, after van Gogh
Such a great painting,
you feel you could just walk
onto those cobblestones,
hear your feet echo through
the lighted streets.
It’s such a great painting,
that contrast between
the gold lights of the café
and the blueness of the night sky.
You feel you could walk in –
sit down at one of those white marble tables
(how symmetrical they are).
You could walk into this painting
and listen to the late night gossip, hear
the people talking about love, work,
little things that make up their lives.
You could walk into those streets,
look up at the houses with their dark
human secrets looking down.
You could walk in, order a drink,
have a seat, contemplate.
The passing drama of life is here
floating in the bright parasols of midnight.
Zo’n prachtig schilderij,
je voelt jezelf daar lopen
op die kasseien,
hoort de echo van je voeten door
de verlichte straten.
Het is zo’n prachtig schilderij,
dat contrast tussen
het gouden licht van het café
en het blauw van de nachthemel.
Alsof je binnenlopen kon –
gaan zitten aan een van die witte marmeren tafels
(wat zijn ze symmetrisch).
Je kon zomaar dit schilderij inlopen
en luisteren naar de nachtelijke roddels,
de mensen horen praten over liefde, werk,
kleine dingen die hun leven uitmaken.
Je kon die straten inlopen,
opkijken naar de huizen die met hun duistere
menselijke geheimen neerkijken.
Je kon binnenlopen, een drankje bestellen,
gaan zitten, peinzen.
het menselijk toneel drijft hier
in de heldere parasollen van de nacht.