The Icing Hand

That they lasted only till the next high tide

bothered me, not him whose labour was to make

sugar lattices demolished when the bride,

with help from her groom’s hot hand, first cut the cake.

His icing hand, gritty with sandy grains, guides

my pen when I try shaping memories of him

and his eyes scan with mine the rising tides

neither father nor his son could hope to swim.

His eyes stayed dry while I, the kid, would weep

to watch the castle that had taken us all day

to build and deck decay, one wave-surge sweep

our winkle-stuccoed edifice away.

Remembrance like ice cake crumbs in the throat,

remembrance like wind-blown Blackpool brine

overfills the poem’s shallow moat

and first, ebbing, salts, then, flowing, floods this line.

De Glaceerhand

Dat ze het maar hielden tot het volgende hoogtij

frustreerde mij, niet hem, hij fabriceerde steeds

suikerspinsels, verbrijzeld door de bruid als zij

met hulp van haar mans klamme hand de taart aansneed.

Zijn zandig-gruizige glaceerhand leidt

mijn pen wanneer ik schaaf aan zijn gedachtenis

en zijn oog met het mijne peilt het rijzend tij

dat voor ons beiden zwemmend niet te nemen is.

Zijn oog bleef droog, mijn wangen werden nat

wanneer ik zag hoe één enorme golf

het schelpgepleisterde kasteel dat ons een dag

van bouwen en versieren had gekost – verzwolg.

Herinnering als taartkruim in de keel.

Herinnering verwaaid als Blackpools zilte zee

knaagt aan de muren van dit dichtkasteel,

trekt terug en zout, zwelt aan en sleurt het mee.