JAPANESE MAPLE

Your death, near now, is of an easy sort.

So slow a fading out brings no real pain.

Breath growing short

Is just uncomfortable. You feel the drain

Of energy, but thought and sight remain:

Enhanced, in fact. When did you ever see

So much sweet beauty as when fine rain falls

On that small tree

And saturates your brick back garden walls,

So many Amber Rooms and mirror halls?

Ever more lavish as the dusk descends

This glistening illuminates the air.

It never ends.

Whenever the rain comes it will be there,

Beyond my time, but now I take my share.

My daughter’s choice, the maple tree is new.

Come autumn and its leaves will turn to flame.

What I must do

Is live to see that. That will end the game

For me, though life continues all the same:

Filling the double doors to bathe my eyes,

A final flood of colours will live on

As my mind dies,

Burned by my vision of a world that shone

So brightly at the last, and then was gone.

JAPANSE ESDOORN

Je nu nabije dood is mild van aard,

een pijnloos traag verkwijnen, je verzwakt.

De adem gaat

wat haperend, geeft enig ongemak.

Je lichaam faalt, maar geest en oog intact:

Verhevigd zelfs. Nóóit zag je iets zo schoon

als, in een wolk van fijne regenstralen,

die kleine boom.

De muren van je tuin als kathedralen,

nooit zoveel Amberkamers, spiegelzalen.

Uitbundiger nog, als het duister daalt,

wordt heel de lucht verlicht door deze schijn.

Fenomenaal.

Steeds als de regen valt, zal het er zijn,

ver na mijn tijd, maar nu glanst het voor mij.

De esdoorn is nog nieuw, mijn dochters gift.

Wanneer de herfst komt, vlamt het lover fel.

Mijn streven is

dat nog te zien en daarmee is het spel

Gespeeld voor mij, al blijft het leven wel.

Mijn ogen laven zich een laatste herfst

aan al die kleuren vlammend in een vloed

als mijn geest sterft,

verteerd door mijn visioen van levensgloed,

fel tot het laatst en dan voorbij, voorgoed.