Praise In Summer

Obscurely yet most surely called to praise,

As sometimes summer calls us all, I said

The hills are heavens full of branching ways

Where star-nosed moles fly overhead the dead;

I said the trees are mines in air, I said

See how the sparrow burrows in the sky!

And then I wondered why this mad instead

Perverts our praise to uncreation, why

Such savour's in this wrenching things awry.

Does sense so stale that it must needs derange

The world to know it? To a praiseful eye

Should it not be enough of fresh and strange

That trees grow green, and moles can course in clay,

And sparrows sweep the ceiling of our day?

Zomers Loflied

Zacht zingend maar toch dwingend riep de zomer

Mij tot een lofzang op, zodat ik zei:

Heuvels zijn hemels vol vertakte stromen,

Hoog vliegen sterrenmollen daar voorbij;

Bomen zijn mijnen in de lucht, ik zei

Zie hoe de mus zich in de wolken boort!

Maar waarom wordt mijn lof, bedacht ik mij,

Teniet gedaan door deze metafoor,

Die ieder beeld vertekent en verstoort?

Zijn wij zo afgestompt dat wat wij zien

Ontwricht moet worden voor het ons bekoort,

Is het niet vers en vreemd genoeg misschien

Dat mollen graven, bomen bloei vertonen

En mussen ‘t dak van onze dagen schonen?