Dover Beach (1851)
Dover Beach
The sea is calm tonight.
The tide is full, the moon lies fair
Upon the straits; - on the French coast the light
Gleams and is gone; the cliffs of England stand
Glimmering and vast, out in the tranquil bay.
Come to the window, sweet is the night-air!
Only, from the long line of spray
Where the sea meets the moon blanch’d land,
Listen! You hear the grating roar
Of pebbles which the waves draw back, and fling,
At their return, up the high strand,
Begin, and cease, and then again begin,
With tremulous cadence slow, and bring
The eternal note of sadness in.
Sophocles long ago
Heard it on the Aegaean, and it brought
Into his mind the turbid ebb and flow
Of human misery; we
Find also in the sound a thought,
Hearing it by this distant northern sea.
The Sea of Faith
Was once, too, at the full, and round earth’s shore
Lay like the folds of a bright girdle furl’d.
But now I only hear
Its melancholy, long, withdrawing roar,
Retreating, to the breath
Of the night-wind, down the vast edges drear
And naked shingles of the world.
Ah, love, let us be true
To one another! For the world, which seems
To lie before us like a land of dreams,
So various, so beautiful, so new,
Hath really neither joy, nor love, nor light,
Nor certitude, nor peace, nor help for pain;
And we are here as on a darkling plain
Swept with confused alarms of struggle and flight,
Where ignorant armies clash by night.
Het strand van Dover
De zee in avondrust.
Het is hoog tij, zacht danst de maan
Op het Kanaal en op de Franse kust
Flikkert het licht, de Britse kliffen staan
Verheven, glanzend in de kalme baai.
De avondlucht is zoet, kom naar het raam!
Maar langs de lange schuimgrens waar
De zee het maangebleekte land ontmoet,
Hoor je het raspende misbaar
Van schelpen door de golven teruggezogen
En op het strand geworpen door de vloed,
Begin, en stop - en dan een nieuw begin,
En in die toonval sluipt bewogen
De klank van oude triestheid in.
Sophocles in zijn tijd
Hoorde het bij de Griekse zee, het bracht hem
Tot denken aan het wisselend getij
Van menselijk wel en wee;
Ook ons brengt dit geluid tot een gedachte
Bij deze verre noordelijke zee.
De zee van het geloof
Was ook ooit op haar toppunt en omsloot
De aarde als een flonkerende band.
Nu hoor ik enkel maar,
Wegebbend op de adem van
De nachtwind, langs de desolate randen
En naakte wereldkiezelstranden,
Haar triest verstervende misbaar.
O lief, laten we trouw
Zijn aan elkaar, de wereld immers die
Wij als een land van dromen voor ons zien,
Zo mooi, zo bont, zo fris als ochtenddauw,
Bergt feitelijk geen vreugde, liefde, pracht,
Geen vrede, geen bescherming tegen pijn.
Wij zijn als in een duistere woestijn
Waar ons ontreddering en onvree wacht
En legers zinloos botsen in de nacht.