Though my mother was already two years dead
Dad kept her slippers warming by the gas,
put hot water bottles her side of the bed
and still went to renew het transport pass.
You couldn't just drop in. You had te Phone.
He'd put you off an hour to give him time
to clear away her things and look alone
as though his still raw love were such a crime.
He couldn't risk my blight of disbelief
though sure that very soon he'd hear her key
scrape in the rusted lock and end his grief.
He knew she'd just popped out to get the tea.
I believe life ends with death, and that is all.
You haven't both gone shopping; just the same,
in my new black leather Phone book there's your name
and the disconnected number I still call.
Al was mijn moeder dood, al ruim twee jaar
toch warmde pa haar sloffen bij de haard,
hij legde 's nachts een kruik in bed voor haar,
verlengde trouw haar seniorenkaart.
Je kon niet zomaar langsgaan. Je moest bellen.
Hij borg haar spullen weg en nam de tijd
zich vóór je komst als eenling op te stellen,
als was zijn rauw verdriet een strafbaar feit.
Hij kon mijn kille scepsis niet riskeren
al zou hij zo het tuinhek horen slaan,
dan was ze terug en niets kon hem meer deren.
Ze had nog gauw wat boodschappen gedaan.
Ik denk: het leven eindigt met de dood en
je bènt niet beiden winkelen gegaan.
Maar in mijn nieuwe zakboek staat je naam
en 'k bel het nummer dat is afgesloten.