When you shall see me in the toils of Time,
My lauded beauties carried off from me,
My eyes no longer stars as in their prime,
My name forgot of Maiden Fair and Free;
When, in your being, heart concedes to mind,
And judgment, though you scarce its process know,
Recalls the excellencies I once enshrined,
And you are irked that they have withered so:
Remembering mine the loss is, not the blame,
That Sportsman Time but rears his brood to kill,
Knowing me in my soul the very same -
One who would die to spare you touch of ill! -
Will you not grant to old affections claim
The hand of friendship down Life's sunless hill?
Als je me ziet, getekend door de Tijd,
Mijn veelgeprezen schoonheid mij ontroofd,
Mijn naam niet langer Meisje Fraai en Vrij,
De sterren in mijn ogen uitgedoofd;
Als, in jouw geest, verstand het wint van hart,
En als je terugdenkt, misschien onbewust,
Aan kwaliteiten die ik eens bezat,
En het je stoort dat die zijn uitgeblust:
In het besef dat mij geen blaam treft en
Dat Tijd allengs zijn kroost de dood injaagt,
Dat ik van binnen nog dezelfde ben -
Iemand die sterven zou ten jouwen baat! -
Reik jij dan niet, vanuit dat sentiment
De hand wanneer het pad bergafwaarts gaat?