Mr Bleaney

This was Mr Bleaney's room. He stayed

The whole time he was at the Bodies, till

They moved him.' Flowered curtains, thin and frayed,

Fall to within five inches of the sill,

Whose window shows a strip of building land,

Tussocky, littered. 'Mr Bleaney took

My bit of garden properly in hand.'

Bed, upright chair, sixty-watt bulb, no hook

Behind the door, no room for books or bags -

'I'll take it.' So it happens that I lie

Where Mr Bleaney lay, and stub my fags

On the same saucer-souvenir, and try

Stuffing my ears with cotton-wool, to drown

The jabbering set he egged her on to buy.

I know his habits - what time he came down,

His preference for sauce to gravy, why

He kept on plugging at the four aways -

Likewise their yearly frame: the Frinton folk

Who put him up for summer holidays,

And Christmas at his sister's house in Stoke.

But if he stood and watched the frigid wind

Tousling the clouds, lay on the fusty bed

Telling himself that this was home, and grinned,

And shivered, without shaking off the dread

That how we live measures our own nature,

And at his age having no more to show

Than one hired box should make him pretty sure

He warranted no better, I don't know.

Dit was meneer Bleaney’s kamer. Zijn

jaren in de bouw was hij hier tot

hij afgevoerd werd.' Dun, gebloemd gordijn,

gerafeld en te kort, en uitzicht op

een miezerig, verwaarloosd lapje land,

rommelig, ruig. ‘Ja, meneer Bleaney had

mijn kleine tuintje keurig in de hand.’

Bed, rechte stoel, een lamp van zestig watt,

geen klerenhaak, geen plek voor boek of tas—

‘Ik neem hem.’ En zo lig ik hier dan op

het bed van meneer Bleaney, tik mijn as

in ‘t zelfde souvenirschaaltje en prop

  mijn oor vol watten tegen het blèren van

haar beeldbuis, op zijn aandrang aangeschaft.

Ik weet wanneer hij naar beneden kwam

en dat hij liever saus dan vleesjus had,

waarom hij stug de voetbaltoto deed --

zijn jaarlijkse gewoontes  ken ik ook:

twee weken bij de Frintonlui aan zee

en kerstmis bij zijn zuster thuis in Stoke.

Maar of hij uitkeek hoe de ruige wind

de wolken opjoeg en hij op zijn bed

zich voorhield: dit is thuis en huiverend

zich angstig wentelde in het besef

dat hoe je leeft weerspiegelt wie je bent,

en dat hij, zonder enig perspectief,

met enkel maar een huurhok, oude vent,

niets beters mocht verwachten, weet ik niet.