This was Mr Bleaney's room. He stayed
The whole time he was at the Bodies, till
They moved him.' Flowered curtains, thin and frayed,
Fall to within five inches of the sill,
Whose window shows a strip of building land,
Tussocky, littered. 'Mr Bleaney took
My bit of garden properly in hand.'
Bed, upright chair, sixty-watt bulb, no hook
Behind the door, no room for books or bags -
'I'll take it.' So it happens that I lie
Where Mr Bleaney lay, and stub my fags
On the same saucer-souvenir, and try
Stuffing my ears with cotton-wool, to drown
The jabbering set he egged her on to buy.
I know his habits - what time he came down,
His preference for sauce to gravy, why
He kept on plugging at the four aways -
Likewise their yearly frame: the Frinton folk
Who put him up for summer holidays,
And Christmas at his sister's house in Stoke.
But if he stood and watched the frigid wind
Tousling the clouds, lay on the fusty bed
Telling himself that this was home, and grinned,
And shivered, without shaking off the dread
That how we live measures our own nature,
And at his age having no more to show
Than one hired box should make him pretty sure
He warranted no better, I don't know.
Dit was meneer Bleaney’s kamer. Zijn
jaren in de bouw was hij hier tot
hij afgevoerd werd.' Dun, gebloemd gordijn,
gerafeld en te kort, en uitzicht op
een miezerig, verwaarloosd lapje land,
rommelig, ruig. ‘Ja, meneer Bleaney had
mijn kleine tuintje keurig in de hand.’
Bed, rechte stoel, een lamp van zestig watt,
geen klerenhaak, geen plek voor boek of tas—
‘Ik neem hem.’ En zo lig ik hier dan op
het bed van meneer Bleaney, tik mijn as
in ‘t zelfde souvenirschaaltje en prop
mijn oor vol watten tegen het blèren van
haar beeldbuis, op zijn aandrang aangeschaft.
Ik weet wanneer hij naar beneden kwam
en dat hij liever saus dan vleesjus had,
waarom hij stug de voetbaltoto deed --
zijn jaarlijkse gewoontes ken ik ook:
twee weken bij de Frintonlui aan zee
en kerstmis bij zijn zuster thuis in Stoke.
Maar of hij uitkeek hoe de ruige wind
de wolken opjoeg en hij op zijn bed
zich voorhield: dit is thuis en huiverend
zich angstig wentelde in het besef
dat hoe je leeft weerspiegelt wie je bent,
en dat hij, zonder enig perspectief,
met enkel maar een huurhok, oude vent,
niets beters mocht verwachten, weet ik niet.