The Wounded Hare
Inhuman man! curse on thy barb'rous art,
And blasted be thy murder-aiming eye;
May never pity soothe thee with a sigh,
Nor ever pleasure glad thy cruel heart.
Go live, poor wanderer of the wood and field!
The bitter little that of life remains:
No more the thickening brakes and verdant plains
To thee shall home, or food, or pastime yield.
Seek, mangled wretch, some place of wonted rest,
No more of rest, but now thy dying bed!
The sheltering rushes whistling o'er thy head,
The cold earth with thy bloody bosom prest.
Oft as by winding Nith, I, musing, wait
The sober eve, or hail the cheerful dawn;
I'll miss thee sporting o'er the dewy lawn,
And curse the ruffian's aim, and mourn thy hapless fate.
Onmens’lijk mens! Vervloekt uw wreed bedrijf,
verwenst ook zij uw moorden-mikkend oog;
dat deernis nimmer u verlichten moog’,
dat nooit plezier uw wrede hart verblijd’!
Leef, arme bos- en heidezwerver, leef,
het kleine beetje leven dat je rest!
Niet langer meer zijn woud en wei een nest
dat je vertier, een thuis of voedsel geeft.
Zoek, arm verminkt dier, naar je plek van rust;
maar niet voor rust, het zal je sterfbed zijn!
Het schuttend riet fluit ruisend een refrein,
de koude aarde klam tegen je borst.
Vaak als ik bij de Nith wat mijmer tot
de avond valt of tot de blijde dag,
zal ik je missen, dravend over ’t gras;
‘k vervloek de schutter en beween jouw tragisch lot.