Embedded Files
ELIZABETH BISHOP, cirque d hiver
Across the floor flits the mechanical toy,
fit for a king of several centuries back.
A little circus horse with real white hair.
His eyes are glossy black.
He bears a little dancer on his back.
She stands upon her toes and turns and turns.
A slanting spray of artificial roses
is stitched across her skirt and tinsel bodice.
Above her head she poses
another spray of artificial roses.
His mane and tail are straight from Chirico.
He has a formal, melancholy soul.
He feels her pink toes dangle toward his back
along the littel pole
that pierces both her body and her soul
and goes through his, and reappears below,
under his belly, as a big tin key.
He canters three steps, then he makes a bow,
canters again, bows on one knee,
canters, then clicks and stops, and looks at me.
The dancer, by this time, has turned her back.
He is the more intelligent by far.
Facing each other rather desperately –
his eye is like a star –
we stare and say, “Well, we have come this far.”
Het opwindspeeltje flitst over de vloer,
een oud vermaak voor koning of prinses.
Een circuspaardje, ogen glanzend zwart
en met een witte bles,
met op zijn rug een kleine danseres.
Ze cirkelt op haar tenen rond en rond.
Een lange schuine slinger namaakrozen
is op haar glitterlijfje vastgestikt
en opgeheven showt ze
een tweede lange slinger namaakrozen.
Manen en staart zijn puur de Chirico.
Hij heeft een droeve, serieuze ziel.
Hij voelt haar teentjes tikken op zijn rug.
Een verticale priem
doorboort zowel haar lichaam als haar ziel
en ook de zijne en verschijnt opnieuw
onder zijn buik als sleutel onderaan.
Hij doet drie passen in galop, hij buigt
dan weer galop, hij buigt, blijft staan
galop, dan klik en stop: hij kijkt me aan.
Het danseresje heeft zich afgedraaid.
Dat hij de slimste is, is zonneklaar.
Zijn ogen glanzen duister als een ster.
Wij staren naar elkaar
en zeggen stil: ‘Hier staan we dan toch maar.’
Page updated
Google Sites
Report abuse