CIRQUE D'HIVER

Across the floor flits the mechanical toy,

fit for a king of several centuries back.

A little circus horse with real white hair.

His eyes are glossy black.

He bears a little dancer on his back.

She stands upon her toes and turns and turns.

A slanting spray of artificial roses

is stitched across her skirt and tinsel bodice.

Above her head she poses

another spray of artificial roses.

His mane and tail are straight from Chirico.

He has a formal, melancholy soul.

He feels her pink toes dangle toward his back

along the littel pole

that pierces both her body and her soul

and goes through his, and reappears below,

under his belly, as a big tin key.

He canters three steps, then he makes a bow,

canters again, bows on one knee,

canters, then clicks and stops, and looks at me.

The dancer, by this time, has turned her back.

He is the more intelligent by far.

Facing each other rather desperately –

his eye is like a star –

we stare and say, “Well, we have come this far.”

Het opwindspeeltje flitst over de vloer,

een oud vermaak voor koning of prinses.

Een circuspaardje, ogen glanzend zwart

en met een witte bles,

met op zijn rug een kleine danseres.

Ze cirkelt op haar tenen rond en rond.

Een lange schuine slinger namaakrozen

is op haar glitterlijfje vastgestikt

en opgeheven showt ze

een tweede lange slinger namaakrozen.

Manen en staart zijn puur de Chirico.

Hij heeft een droeve, serieuze ziel.

Hij voelt haar teentjes tikken op zijn rug.

Een verticale priem

doorboort zowel haar lichaam als haar ziel

en ook de zijne en verschijnt opnieuw

onder zijn buik als sleutel onderaan.

Hij doet drie passen in galop, hij buigt

dan weer galop, hij buigt, blijft staan

galop, dan klik en stop: hij kijkt me aan.

Het danseresje heeft zich afgedraaid.

Dat hij de slimste is, is zonneklaar.

Zijn ogen glanzen duister als een ster.

Wij staren naar elkaar

en zeggen stil: ‘Hier staan we dan toch maar.’