Het heugt mij als de dag van gistren. Op het mos
In hartverovrend achtelooze houding lag
Uw rijzige figuur, wijl de anderen het bosch
Langzaam doordwaalden. 't was een vreeslijk heete dag.
Gij hield mijn veldflesch aan uw rozenlipjes, droog
Van 't lachen. Diep-gemoedlijk, als wen de avondklok
Door 't dal luidt, klonk het in uw keel. En zacht bewoog
Uw zoete strot zich op en neer bij elken slok.
Intusschen leunde ik schilderachtig op den tronk
Eens duizendjaargen eiks en vroeg mij heimlijk, wat
Voor smaak wel 't lot had, dat het aan een veldflesch schonk,
Wat droomend slechts mijn dichtermond genoten had.
O, ware 't noodlot niet alleen behept met koud
Verstand maar ook met warm gevoel, - uw poezle hand
Had plots de flesch, zoordra ze leeg was, door het woud
Gekeild, en op mijn lippen had uw mond gebrand.
Nu echter dronkt ge alleen de flesch leeg, onbewust,
Dat de inhoud nog al koppig was, - 't was witte port, -
En sloot uw loddrige oogjes dicht en sliept gerust. -
Nooit heb ik zóóveel tranen op één dag gestort.
How I recall that day! In an entrancing pose
Of splendid casualness your tall fine figure lay
Reclining on the moss while all the others chose
To stroll the woods. It was a suffocating day.
You held my water bottle to your ruby lips,
From laughing dry. Profoundly pleasantly, as when
The vesper bell sounds through the vale, with every sip
Your sweet throat softly bobbed again and then again.
Meanwhile I picturesquely leaned against a tree
Some thousand years of age and asked myself what seems
To be the taste of fate, giving a flask for free
What my poor poet’s mouth only enjoyed in dreams.
Were only fate not cursed with cold sense but with good
Warm sentiments as well, your plumpish hands perhaps
Would then have hurled the empty bottle through the woods
And put upon my mouth your burning lips.
Now, though, you just emptied the bottle, unaware
That its contents were rather heady, - ‘t was strong beer, -
And closed your drowsy eyes and slept without a care.
Never in one day have I shed so many tears.