Sonnet XI

I shall forget you presently, my dear,

So make the most of this, your little day,

Your little month, your little half a year,

Ere I forget, or die, or move away,

And we are done forever; by and by

I shall forget you, as I said, but now,

If you entreat me with your loveliest lie

I will protest you with my favorite vow.

I would indeed that love were longer-lived,

And oaths were not so brittle as they are,

But so it is, and nature has contrived

To struggle on without a break thus far,—

Whether or not we find what we are seeking

Is idle, biologically speaking.

Ik zal je, lief, vergeten langzaam aan,

Dus profiteer maar van je kleine dag,

Je kleine maand, je kleine halve jaar,

Voor ik vergeet, verhuis of sterven mag,

En we voorgoed voorbij zijn, binnenkort

Vergeet ik je, zoals ik zei, maar nou

Als jij me met je liefste leugen lokt

Zweer ik aan jou mijn liefste eed van trouw.

Was liefde toch maar van wat langer duur,

Waren geloftes toch maar niet zo broos,

Maar ’t is zoals het is en de natuur

Houdt worstelend zich staande, eindeloos.

Zo is in ’t biologische verband / De vraag of wij hier ooit gelukkig worden

Wat wij begeren strikt irrelevant. / Is biologisch nauwelijks aan de orde.