زما پښتو ګراني پښتو مورنۍ ژبي

مسلمان یــم غلامی مـنلی نـشـم دکــفارو بـی رحـمی مـنلی نـشـم پښتنی مـور زیږولی یم پښـتون یـم بـی پـښـتو کـارونـه هیڅ مـنلی نـشـم که ټوټی ټوټی وجود می کړی دښمنه ...د وطن اشغالګری مـنلی نـشـم ما شیدی د پښتنی مور دي رودلې په وطن کی می پردې مـنلی نـشـم دا منم بی غزتی ستاسو رواج ده زه پښتون بی غزتی مـنلی نـشـم بی بنیاده ئې دښمنه زر به مات شی ای بی ننګه بی ننګی مـنلی نـشـم کامیابی می په تاریخ کی لیکل شوی ای نـاکامـــه نـاکـامـې مـنلی نـشـم سر لوړی می په قسمت ده هر میدان کی هیڅ دښمن ته سر ټیټې مـنلی نـشـم ببا خبر شه پښی به غبرګې کړم در ماتې زه (خوستوال)ستا چپړاسې مـنلی نـشـم

ګرد چاپیره که ښادي ده که ماتم دی

ديورپ په منارو کې مې زړه تنګ شي

خړ تصو ير چې دپا مير او خيبر وينم

زړه مې وسوزي لمبه شي لوګی وکړي

لوی افغان چې بې ټوپۍ اوڅادر وينم

د کونړ او اباسين اوبه به پکې وي

په دقت چې اتلنتيک ته ژور وينم

دخيبر په سر مې قبر را ته جوړ کړئ

چې په مړينه لوی وطن سراسر وينم

خدمتګار به يې ګردخاوره پرې ور نه کړي

که پيردوس دلته دځمکې په سر وينم

تــــــــــه شــــــــــــهايــې شکـــر لبه ګل رخساره سيـــــم غبغبــــــــه

په نـــــــــادرو کـــــــــــــــې نـــــادره پـــــــــه عـــــــجبو کـــې عجبـــه

په جمله ؤ معشـــــــــــــــوقو کـې بوالعــــــجب يــــې منتخبـــــــه

بې زېوره ښايـــــــــــــــــسته يـــې بــــــــــــې تــــــــرتيـبه مـــــرتبــــه

دغـــــــــــه دادد الهـــــــــــــــي دی بـــــــــــې تــــــالاشه بــې طلبــــه

اب حيات چې حيات بيا موند ستـــــــادشـــــــونډو لــــه سببـه

مخ دې سپين ترسپين سبا دی زلــــفې تـــــورې تــرتــورشبـــه

ستــــــادمـــــــخ عــــــرق دانـه وو زينـــــــت رانيــــولــه کـــوکبـــه

دښایست مــــــخی دې نشتـــه تــــــــرمشـــــــرقـــــــه تـــرمغربه

دوصال مــــــونده دې ګـران دي مګــــــــــــر فضل شي له ربـــــه

چې درب فضـــــل پرې وشــــي هغــــــه خـلاص شي له غضبه

دادولت دخــــــــدای په داد دی مونده نه شــــــــي لـــــــــه نسبه

عشق څه هســــې علــــــم نه دی چـې حاصل شي لـه مـــــــکتبه

مـــکتب حال دمذهب وايـــــــي عـــشق سيـــــــوادی له مذهبه

دعـــــاشــــــق مذهب هـــم دادی چــــــې دم نـــــــه وي ب مطلبه

ستادحــسن په تعريـــف کــــــې رحمـان ګـــونـــګ دی له ادبه

(۱۷۱)

په هر زړه چــــې ديــــارمينـــــه شي غالبه بلـــــه ميــــنه يـــې هـــــېڅ نـــــــه وي مناسبه

نور ې واړه مـــــرتبې به ورتـــه هـــېڅ شي کـــــــه خبر شي څـــــــوک له هـــــسې مراتبه

ليـــاقـــــت يــــې هر وګړي څخه نشتــــــــه عـــــــــاشقي يـــــــــوه پايـــــــه ده عجــــــايبه

دطلـــــــب له کـــــــوتاهۍ وېــــــــــــره وکړه کـــــــــــــه هـــــــرڅـودې لارکـوتاهه ده طالبه

عـــــشق څـــرګنده خزانه ده خوار هغه شو چې څرګنده خـــــــزانه شــــــوه ترې غــايبه

غوره خط دمــــهرويــانو تــــــرخط نشته که هزاررنګ کتابونه کــــــــړې کاتبــــــــه

هېڅ يـــــې مـــه پوښه له فرضو له واجبو په هغو چې عاشقي کړي خدای واجبـــــه

عــــاشقان تر سرو ماله يــــارته تـــېر دي خـــــــدای دې داطائفه نه کانـــــدي کاذبه

زه رحمـــــان دخپل صاحب په رضا زیست کړم

څــــــه پــــه کار دی بنده بـــــې خپــــــــــله صاحبه

(۱۷۲)

تــاچــــې په داتـورو ستــرګـــو وکاته وماته زړه دې زما تورکړله له دې نوره مخـــلوقاته

ماخو چې ته وليـــدې هغه ســــاعت مـــې ووې نـــــوره به مې ميـنــــــه دزړه نه شي لــه تاماته

شېخان اوزاهدان چې نصيــحت وماته وايـــي نــــــه دي خبر شوي ستــــــادمخ له مـــحسناته

څه وشو که زه انګشت نما شوم ستا په ميـــنه لاتــــرمـــــانه خوښ يـــــې وقاضي وهـــم ملاته

مــــــرم پــــــه داچــې ماله تاجار باسي هغه خلق بیا په دیدن تر مــــاړومــــبی ځغلي وخواته

زه رحمان چې دې وينم ياره وايم خدایه خير کړې

ګـــــــــډه ښـــــــــاپېرۍ ده دبني آدم لـــــــــه ذاتـــــــــه

(۱۷۳)

کـــــــــــه دعقــــــــــــل څــه اثر لرې وسرته لاس پـــــــــــــــه ســرمــــــه شه دهرګېډي ودرته

په نظر دهغو خــــــــــاورې سره زر کېږي هـــــــــــــر چــــــــــــــې نه لــــري نظر وسيم وزرته

بې منته جـــــام دزهـــــرو څښلی ښه دی نـــــه هغـــــه چــــــــــــې منت بـــــار وي وکوثر ته

دیوسف له حالــــــه زده کــړم دغه پسه وايــــــــــــــه حـــــــــــــــــــال دزمـــــــــانې وبرادر ته

دې فــــــلک وچاته هېڅ بښلي نـــــــه دي چـــــــــــــــــې يـــــې نه دی راپېرودی ځـنې بېرته

دخروار دعــــــــوی يــــــــې وګڼــــه ممکنه که يــــــــــــې پوروي ديـــــــوې جودانـــــــې درته

که له خدايـــه دې وخـــــلق وته مـــــخ شي لـــــــــه فـــــــــــــــردوسه به دې مــــخ شي وسقرته

هـــــــــمېشه بـــــــــه درپــــــه درګرځې رټلی داستـــــوګـــــــنې ځای به بيـــا نـه مومې چېرته

ددې سســــــت بدن منت په رحمان باندې

چــې لـــــــه خپله دره تلی نه شي بــل درته

(۱۷۴)

چــــــــــې نظـــــــر کــــړم دخوبانوورخسار ته حـــق حيــــران دخدای په کړه شم ودې کار ته

لـــه دهشته يې ريبار پوښتېــــدای نه شم خدای زده څه به يــــــې ويلي وي ريبار ته

خــــــــــلوتيـــــــان لکه برده پکې خرڅېږي غږ يـــې نه خيـــــږي دحــــــــــسن وبازار ته

تــــه چـــــې ماپوښتې ديـــــار له حقيــقتـه څو ديــــــار خـــــــبرې کانــدي واغيــــار ته

درد وغم دعاشقۍ څــــه هـــــــومره نه دی چې يــــــې عـــقل دچارسي ومـــــــــقدار ته

زه ویار چې سره خــــپل غمونه شمارکړو يــــارومـــــــــاته حيــــــــرانېږي زه ويـــــارته

ددنیا چارې هــــــــمه واړه پــــــــه وارشـي ماديــــــــــــارغمــــــونه نه پــــرېږدي ووارته

رحمان هسې وزګار چېرې دی له عشقه

چې غوږ ونیسي ناصح غوندې وزګارته

(۱۷۵)

مــــــــــــــــاددهـــــــــــــــر غم وهلـی دی په لته دپيــــــــــــالــــــې دصـــــــــــــــــراحی لـــه برکته

که اوبه دي دحيـــــــاتـــو په ظلــمت کـــــــــې ســــــــــاده رويــــو ومــــــاراکړې بــــې ظلمته

هغه یار چې وماجـــــــام دميــــــــو راکـــــــړ ددښنو ويـــنې مې وڅـــــــــښې بــــــــې شدته

بې خودۍ ددنيــــــا له غمه خــلاص کــــــړم لارمې بيــــا مونده بیرون لــــــــه شش جهته

ددښمن په دښمنۍ مې خنــــــــــــداکـــــېږي لکه شمــــــع دمـــــــقراض لــــــــــــه خصومته

بې خیري مې کل په خیر باندې شمېرلې دزمري په خوله کـــې ناست يــــــــــــم فراغته

مړ بهتر دی ترهغه چې څوک بې پت شـــي په يارۍ کې دې خدای نه کا څــوک بې پته

داستي چې په اور سوځي مراد يـــې دادی چې په اور کې سوی ښه يــــــــــــم نــه بې پته

خدای هاله دسړي ياد شي چې دردمندشي کمــــــــه نه ده دردمنــــــــــدي تـــــــــــــرعبادته

په تدبيــــــــر وپه تلاش کله مونده شــــــــــي چــــــــــــې موقوف وي هغه کار په عـنايتــــــــه

که څوک ســـــــــل نصيــــــــــحتونه ورته وکا غـوږ يــــــې نه وي دهېــــــــــچا په نصيحتــــــــه

زه رحـمان په سل حلقو دزلفو بند يــــم

لا دپــاسه يــــــو پېزوان شو بله نتـــــــه

(۱۷۶)

ستا په مخ کې څه حساب دجمال نشته ځـــــــــــکه مـــــــــــــــــــــا څخه دصبر مجال نشته

ته دسرودمال وېره په مامــــــــــــــــــه کړه وېـــــــــــــره مـــــــا څــــــــــــخه دســـرود مال نشته

زه بــــــــــــــــه داســـبب له وېرې سره ږېدم چــــــې ستــــــا وېره کــــې ثواب دی وبال نشته

که وعده دیوې چارې یو ساعت کړې دهغــــــې چارې اميـــــــــــد مـــــــې په کال نشته

دشهید وحال ته ګــوره حال یې څه دی بې تـــــــــــاهـــــــــسې حال زما دی بل حال نشته

روښنايي مې دچشمــانو ستادیدن دی په داکور کــــې بــــــل چـــــــــراغ او مشال نشته

په جویبار زمــا دستـــرګو سرو ته يــــې په دانهــــــــــــــر باندې بل څه نهـــــــــال نــــــشته

مخ دې بې خـــطه بې خاله هسې زېب کا چې یې هېڅ حـاجت په خط وپه خــــــال نشته

مــــــــــــــــخامخ که راتــــــــه وګورې دلبره پــه کاته کې دې ثــــــــــواب دی وبـــــــــال نشته

دافتاب په مـــــخ کې هر ه ورځ زوال وي ستـــــــــــــــا دحســـــن په افتاب کې زوال نشته

په جذبه دمــــــــــحبت مې ځان ته راښکه نورحاجت مــــــــــې په ريبـــــــــار اودلال نـــشته

ستا په يـــاد ورحـــمان هسې رنګ مشغول دی

چې پـــــــه زړه کـــــې یې هېڅ غم دوصال نشته

(۱۷۷)

مخ ته که دې نمر وايم دنمر زلــــــــــفې تـارتار نشــته سرو که ستا قدبولم دسروې يـون رفتار نشته

هرڅوک چې دې ستا واتشين رخـــسـار ته ګل وايي پــوچ وايــي داور په مخ کې وقـردګلزار نشته

زلفـــــــــــــې دې نــــاحقــــــه څــــــوک سنبل بولي دلبره ولې چې لـه مښکو سره هېڅ دګيــاه کارنشته

مــــــــاچې غږ په غوږو ستا ددرد دسپيــــــو واورېده هسې رنګ بلبله په چمن کې په ګفتار نشته

يـــار به درقيب په لورې خدای نه کارحمانه سم

ولـــــې چـــې دسپيو فـــــــرښتو سره څه کارنشته

(۱۷۸)

که څوک لاس لــــه سوده وکاږي زيــــــان نشته پــــــــه ملنګ بانــــــــــدې قلنګ او تاوان نشته

دوفاخريـــــــــــــداران دې بـــــــل خــــــوا درومي دامــــــــتاع دزمـــــــــــــانې پـــــــــــه دوکان نشته

جدايــــــــــــی لــه اشنايــــــــۍ نه پيــــــــداکېږي نــــــــااشنا لره هــــــــېڅ غم دهــــــــــــــجران نشته

مـــګر ځان وخــــــــــدای ته وسپاري امان شي ګڼــــــــــــه بلــــــــــــــه خــــــــوا دهېــچا امان نشته

هغه یار به زه وکـــــــــومې خـــــــواته غـــــواړم چې يـــــــــــې هېــــــــچېرې مــــنزل ومکان نشته

دلبران که هـــــــــــــرڅو ډېر شي په جهان کـــــې زما يــــــــــا رغـــــوندې دلبر په جـــــــــهان نشته

چــــــې هــم قد لري هم زلفې هم سرې شونډې دغــــــــــه هســـــې رنګ افتاب په اسمان نشته

عشـــــــــق عـــــاشق لره يـــو هسې ګلستان دی چـــــــــــې وباغ وته يـــــــــې لاردخــــــزان نــــشته

عـــــــــــاشقـان په عشق کې واړه سلطانان دي پـــــــــــه داښهر کـــــې نېستګاراو ناتوان نشته

که مجنون غوندې په عشق کې څوک صادق شي دليــــــــــلی پــــــه دروازه کــــــــې دربـــــان نشته

دانايـــــــان به درحمان په قال پوهېږي

دلتـــــــــــه کاردهر نااهل ونادان نشته

(۱۷۹)

په دنيـــا کې مخ ديـــار دی نور څه نسته هـــــــــر چې دی دیار دیدار دی نور څه نسته

چې وهـــجر ووصـال ته يــــــــې نظــــر کړم يـــــــــــو دوزخ دی بــــل ګلزار دی نور څه نشته

کــــــارخــــــانې چــې ددې دهرلېدی کېږي همـــــــــــــګي دعـــشق سر کار دی نورڅه نشته

هرمژګان یې په مــا هسې چـارې کاندي وايــــــــــم عيـــــــــن ذوالفقــــار دی نورڅه نشته

بویه مردچې يـــــې له مخه زلـفې واخلي دغــــــــــه ګنــــــج دی دغه مار دی نور څه نشته

دمــــــــحسن دحسنات صــفت به څـــوکړم کـــوتاه وايـــــــم چې بې شمار دی نورڅه نشته

وهر لور ته چې دزړه پــــــه غوږو ځېر شم جــــــــــوړ دمــــــــــحبت بازار دی نــــورڅه نشته

چې سپين مخ او توري زلفې يې ليدی شي دغــــــــه ګـــــــــنج دی غــــه مار دی نورڅه نشته

هر طبيــــــــب تــــه چې ځان وښيم داوايي چــــې له عشقه دې ازار دی نــــــــورڅـــــه نشته

خوار رحمان که بې تاميــنه په بل چــــــــــا که

عيــــــــــن دقتل سزاوار دی نور څـــــــه نشته

دا مو د خاپوړو کلی کور دی

واچوه په غاړه کـی لاســـــونه مـــی