یو قوم شئ

زه تاسو ته وایم چې د ښمن لګیا دی، تاسو ورکوي

او په دې کوشش کښې دی چې دا مونډ وچ شي.

که تاسو نه دا مونډ وچ شو نو بیا

به ورک شئ.

پاڅئ !

دا خپل کور جوړ کړئ دا بېل بېوالی پرېږدئ یو قوم شئ.

که یو قوم شوئ نو ستاسو دنیا به هم اباده شي اواخرت هم.

زموږ ملک

دا ملک خدای موږ له راکړی دی او دغه شان خدای

هر یو قوم له یو ملک ورکړی دی.

د دې لپاره چې هغوی بچي پرې آباد شي. ملک خو

زموږ دی خو اختیار یې د بل دی او دغه وجه ده چې

زموږ بچې وږي تږي او بربنډ دي او مزې پری نور خلک کوي.غلامي د خدای لعنت دی او موږ له د دې لعنت نه ځان خلاصول په کار دی او دا به هله وشي چې موږ کې قام ولي،ورورولي، اتفاق او مینه محبت پیداشي. زه امید کوم چې تاسو به زما په دې خبرو غور او فکر وکړئ. که دې کښې یوازی زما فایده وي نو مه یی کوئ او که دې کښې ستاسو د دنیا او اخرت ګټه وي نو عمل پرې وکرئ چې تاسو آباد شئ او ستاسو بچي آباد شي.

ستاسې ملک

ای وروڼو!

که یو قوم شوئ، نو تاسو له خدای داسې ملک در

کړی دی چې د دولتونو او نعمتونو نه ډک دی.

خو ستاسو د بی اتفاقۍ په وجه پرې نور خلک مزې

کوي او که تاسو یو قوم شوئ نو ستاسو ملک بل

څوک خوړی نه شی.

ستاسو دنیا او اخرت به اباد شي او د داسی ملک چې

دې کښې به یوسړی غریب پاتې نه شي،ټول به خانان شي.

اصلي مطلب

موږ هم یو قوم یو. موږ له هم د خپلې آبادۍ او ترقۍ

د پاره څه جدوجهد په کار دی او که ټول عمر په نیستۍ او غلامۍ کښې پراته یو.

نو ورک به شو.زموږ اصلي مطلب قوم کښې مینه، محبت،قامولي ،ورورولي او اتفاق دی.

صابران

خدای پاک وایی چې زما نه امداد په صبر او اتفاق سره غواړئ.او خدای پاک ویلي چې څوک زما په لاره کښې مړ شي نو هغه مړ نه دی ژوندی دی،خو تاسو په دې باندی نه پوهېږئ.

او خدای پاک وایی چې زه د صابرانو ملګری یم.

زموږ مشر

دا تاسو چې زما د بادشاهۍ چغی وهئ نو چې دا تحریک

موږ شروع کړی دی دا خو د باچایۍ د پاره نه دی چې زه دې بادشاه شم.او که چېرې تاسو ما بادشاه کړئ نو اول خو په اسلام کښې باچایي نشته او بله دا چې ستاسو به خاورې په سر شي او زما به مزې وي.

نو تاسو پوه شئ چې نه ما او نه بل خپل باچا کړئ.

موږ باچایان جوړول نه غواړو، باچایانو ته مو ضرورت نشته.

زموږ به یو مشر وي او د قوم په رایه او مرضا او مشوره به وي او هغه سړی به وي چې هغه نېک او ایماندار او د قوم او ملک خیر خواه وي.

تکلیفونه او قرباني او ډېر خدمت یی د قام او ملک کړی وي او چې د دې مشرۍ اهلیت او پوهه هم پکښې وي.

خدایي خدمتکاري

خدای ته د خدمت ضرورت نشته، د خدای خدمت د هغه د

مخلوق خدمت دی او د خدای مخلوق یوازی مسلمانان نه

دي، ټول د هغه مخلوق دي. که هندو دی که سک دی که

عیسایی دی زموږ فرض د دنیا نه ظلم ورک کول دي او

مظلوم د ظالم نه خلاصول دي. موږ به د هغه قوم او حکومت مخالفت کوو چې څوک د خدای په مخلوق ظلم کوي، که ظالم زموږ ورور او مسلمان هم وي. بله دا چې زموږخدمت به د خدای د پاره وي، د څه غرض د پاره به نه وي. موږ له چې څوک څومره تکلیف راکوي ،

زور زیاتی راباندې کوي،موږ به بدل نه اخلو، بلکه صبر کوو او د هغه سړي،قوم یا حکومت د پوهول کوشش به کوو.

د خپل ملک جامې او ژبه

د شپې د ټول کلی ښځی را جمع شوې. ما او حکیم صاحب

ورته تقریرونه وکړل چې تر کومې پورې تاسو د قام د پاره

ملا تړلې نه ده، قوم وچتېدی نه شي او د خپل ملک د جامو

اغوستو وعدې مې تړې واخستې چې د خپل ملک جامی به

اغوندي.

د هزاري پښتنو!

زما دا خبره یاده ولرئ چې د چا نه ژبه ورکه شوې ده،

هغه ورک شوي دي او چا ته چې خپله ژبه سپکه شوې ده

هغه سپک شوي دي. تاسو خپله ژبه هېره کړې ده او تشه

ژبه درنه ورکه شوي نه ده بلکه

ور سره هغه پښتو درنه هم ورکه شوی ده.

سیاسي شعور

سیاسي شعور په یو قوم کښې د اسمان نه راځي

او چې په کومو قومونو کښې د سیاسي شعور خلک

پیدا شي نو خپل قوم پسی وګرځي، هغوی کښې

سیاسي شعور پیدا کړي. مسلمانان ډېر ښه قوم دی

خو په هغوی کښې داسې خلک تر اوسه پورې

پیدا شوي نه دي. تاسې د هندوانو، مسلمانانو دې

لیډرانو ته فکر وکړئ. د هندوانو مشران او

لیډران قوم پرست دې خو د مسلمانانو مشران او

لیډارن خان بهادران او خان صاحبان وي.

په دورو کښې د باچا خان لومړنی تقریر

پښتنو وروڼو!

موږ ستاسو وروڼه یو، ستاسو خدمت له راغلي یو.

راځئ دا خپل وران کور جوړ کړو.

تاسو لږ دې دنیا ته وګورئ که علم مو نشته نوسترګې خو

مو شته د دنیا خلک او قومونه اسمانونو ته وختل او موږ

په مځکه پاتې شو. هغوی چې زموږ په شان بنیادم دي، موږ

ورته لاس نیولی دی. چانه دانې غواړو. موږ له خدای د جنت

په شان ملک راکړی دی،د دولتونو او نعمتونو نه ډک دی او

زموږ پکښې څه حال دی؟ د جوارو ډوډی نشته چې په مړه

ګېډه یې وخورو.هغوی ولې اباد شول؟ اوموږ ولې پاتې شوو؟

هغوی کښې ورورولي ده، قام ولي ده او انفاق دی.

په موږ کښې پرې دي جمبې دی، کینه ده، نفاق دی.

دا نن دنیا د قام ولۍ دنیا ده. که قوم شوئ، نو دنیا

به دنیا به هم آباده شي او ستاسو آخرت به مو هم آباد شي.

قامولي

ای وروڼو!

نن د قامولۍ دنیا ده. تاسی وینئ چې کوم قومونو کښې

قامولي او وروولي راغلې ده نو هغه آسمان ته وختل

او اباد شول.دا موږ هم یو قوم یو، نو دا موږ ولې پاتې شو؟

دا موږ ځکه پاتې شوو چې موږ کښې قامولي، وروولي،

مینه محبت او اتفاق نشته. نو زه تاسو له ځکه راغلی یم

چې تاسې زما قام یئ خو تاسو خپله ژبه، پښتونولی،

تمدن او ټول څیزونه پرېښي دي تر دې چې لنګونه مو وهلي دي.

دا هم درته وایم چې یوه مرغۍ د سیل نه جداشي نو هغه ورکه شي.

وېره

زه په دی نه پوهیږم چې تاسو ولې د پیرګیانو نه وېرېږئ. دوی خو ستاسو په شان بنیادم دي، ستاسو په شان یو قوم دی.

تاسو خو پرو جنبو او نفاق تبا کړئ، وېره در کښې پیدا شوې ده.

د چا په زړه کښې چې د خدای وېره وي نو د هغه په زړه کښې د بل چا وېره نه راځي او د چانه نه وېرېږي او د چا په زړه نه وي، هغه د هر چا نه وېرېږي.

ای وروڼو تاسو په زړه کښې د خدای وېره پیدا کړئ.