La nigra flago

El mia malĝojo

turon mi masonos,

en la tur' tenebra

poste mi ekloĝos.

Fundament' finita,

ĉirkaŭ mi fermita,

ekde nun mi restos

sola kaj ermita.

Daŭre mi masonas,

jen la nigra turo,

nigras ĉiu briko,

nigras jam la muro.

Kreskas turo, kreskas,

ĉiu dom' postrestas,

preĝejtur' postrestas

min jam nuboj vestas.

Kreskas turo, kreskas,

krioj min avertas,

sen pord', sen fenestro,

sen ŝtupoj mi restas.

Kreskas turo kreskas,

estas mi kaptito,

eblas nur masoni,

briko post la briko.

Kreskas turo, kreskas

de l' amant' ploranta,

kiam ĝi fariĝos

jam sufiĉe granda?

Ĝi neniam estos

preta, ĝi nur kreskas,

ĉar malĝoj' senfina

ĝiaj brikoj estas.

Tamen ĝi pretiĝos

se mi elĉerpiĝos,

ĉe la pinto nigra

flago jam leviĝos.

Iun nokton nigra

flago sur la pinto,

kaj la supro estos

mem la ĵusmortinto.

Jen la turo inter

nuboj jam perdiĝos,

ventoj tiun flagon

nigran ĉifos, ĉifos.

Ebből a bánatból

tornyot fogok rakni,

abban a toronyban

benne fogok lakni.

A kört már meghúztam,

magam körül húztam, –

ami rajta túl van,

attól elbúcsúztam.

Rakom már, rakom már

a fekete téglát,

két szemem ezentúl

már csak feketét lát.

Nő a torony, nő, nő,

házak, fák fölébe,

más tornyok fölébe,

felhő közelébe.

Nő a torony, nő, nő,

kiabálnak, késő,

se ajtó, se ablak,

se hágcsó, se lépcső.

Nő a torony, nő, nő,

nem lehet itt lakni,

nem lehet itthagyni,

csak rakni, csak rakni.

Nő a torony, nő, nő,

rakja bús szerelmes,

teteje mikor lesz?

teteje sosem lesz.

Teteje sosem lesz,

nő, nő szakadatlan

bánatkőbül épül

és az fogyhatatlan.

Teteje mégis lesz,

mert ha már nem győzi,

ez a bús kőmíves

a zászlót kitűzi.

A fekete zászlót

egy éjjel kitűzi,

reggelre a tornyot

holtteste tetőzi.

Akkor a torony már

fellegek közt elvész,

a fekete zászlót

szaggatja a szélvész.