حقوق ساختگی اعراب عراق در کردستان آریائی

دوستان عزیزحتما آگاه هستید که خاورمیانه پس از فرو پاشی امپراتوری عثمانی توسط فاتحان آن زمان یعنی بریتانیا و فرانسه بوسیله پیکو فرانسوی و سایکس انگلیسی به کشورهای کوچک و قابل کنترل تقسیم شد این قرارداد که به نام همان دو نفر به قرارداد پیکو سایکس معروف است کشورهای نو ظهوری بوجود آوردند که هیچکدامشان نه سابقه تاریخی داشتند و نه توجیه حقوقی. در این میان مناطق کرد نشین امپراتوری عثمانی بین سه کشور عراق و سوریه و ترکیه تقسیم شدند.

این تقسم بندی دو افسر اروپائی که فقط بخاطر حفظ منافع و سروری کشورهای خودشان بدون توجه به نیازهای مردم منطقه صورت گرفت به هیچوجه مردم کرد و منابع کردستان عراق را ملک طلق عراق و یا سوریه و ترکیه نمیکند.

کردهای این سه کشور از نظر قومی وزبانی و تاریخی با تازیان در عراق و سوریه ومردم ترکیه اختلافات فاحشی دارند و اگر قرار باشد که مستقلا سرنوشت خود را در دست نداشته باشند تنها کشوری که با آنها از نظر قومی و تاریخی و زبانی اشتراکات فراوان دارد ایران است.

کشورما که در دویست سال گذشته مرتبا قسمتهای وسیعی از سرزمینهای خود را بوسیله قراردادهای تحمیل شده به آن توسط کشورهای قدرتمند زمان انگلستان، روسیه و عثمانی از دست داده و بقدری در محاصره قدرتمندان و زورگویان جهان اعتماد به نفسش را از دست داده که دیگر حتی شجاعت بیان واظهارحقوق گذشته اش را ندارد چه برسد به قدرت باز پس گیری سرزمینهای از دست رفته اش.

در این میان به اصطلاح روشنفکران ما هم که آبرو و حیثیت خود را در تکرار طوطی وار آنچه رسانه های جهان وافکار عمومی ساخته و پرداخته شده بوسیله قدرتهای جهانی و اعوان وانصارشان میبینند به هیچوجه شجاعت کافی برای بیان حقوق از دست رفته ملت ایران را ندارند

حکومت ایران هم که تمام هم وغمش دفاع از شیعیان منطقه است هیچ علاقه ای به دفاع از خقوق ایران ورنجاندن اعراب شیعه منطقه ندارد و مرتبا کوشش میکند که به همه بفهماند که آنها مدافع ایران و ایرانی نیستند بلکه مدافع شیعیان منطقه اند.

کمی به عقب برگردیم عبدالناصر رهبر پیشین مصر با بیان حقوق از دست رفته اعراب در سالهای 1950 موفق به متحد کردن افکار عمومی 22 کشور عربی آن زمان شد. پان عربیسم ایجاد شده بوسیله اوسالها سیادت مصر به عنوان پیشرو ترین کشور عربی را تضمین کرد. این در حالی است که کشورهای شمال افریقا از جمله مصرازنظر نژادی هم عرب نیستند و فقط به زبان عربی تکلم میکنند. این را مقایسه کنید با ایرانیانی که حتی شجاعت بیان لزوم اتحاد کشورهای ایرانی منطقه را در مقابل این 22 کشورعرب زبان راهم ندارند.

در زمان جنگ هشت ساله با حکومت صدام حسین تمام کشورهای عربی به استثنی سوریه از عراق حمایت میکردند وبرای جنگ با ایران به آنجا داوطلب میفرستادند. شدت احساسات پان عربیسم هنوز هم در منطقه بسیار قوی است و کافی است که یکی از آنها با ایران اختلافی پیدا کند تا بقیه 22 کشور عربی هم پشت سرش بایستند. کافی است سران عربستان مصر و یا حتی امارات علیه ایران فحاشی کنند تا بقیه هم آنرا تکرارکنند و افکار عمومی جهان عرب را بیش از پیش برضد ایران بشورانند.

دراینجا لازم است که از همه اقوام آریائی وایران دوستان و آنان که حب وطن دارند درخواست کنیم که حد اقل در مورد مطالب گفته شده در بالا بیندیشند و بازیچه دست دشمنان ایران نشوند.