گوشه ای از بحران آبی در ایران

اصولا کشاورزی در مناطق کم آب مرکزی ایران بویژه با روشهای سنتی آبیاری نه مقرون به صرفه است و نه درست.

اخیرا در جریان بحران آبی یکی دو سال گذشته سر و صداهای زیادی از طرف کشاورزان در خوزستان و اصفهان صورت گرفته که در اغلب موارد کاملا خودخواهانه و بی منطق است.

آبی را که کشاورزان اصفهانی در مورد اش اینهمه سر و صدا راه انداخته اند بوسیله تونل کوهرنگ از سرشاخه های رود دز تامین میشود و اگر بخاطر تونل کوهرنگ نبود اصلا وارد مناطق مرکزی ایران نمیشد و به خوزستان سرازیر میشد و احتمالا سر از خلیج فارس در می آورد.

در زمان خاتمی برای تامین آب شرب یزد و نه برای کشاورزی قسمت کوچکی از این آب روانه یزد که خشکترین استان ایران است شد.

تمام حرف کشاورزان اصفهانی اینست که مردم یزد آب شرب نداشته باشند تا کشاورزان اصفهانی بتوانند با روشهای بسیار ابتدائی و آب بر خود محصولات کشاورزی ای را که مقرون به صرفه هم نیستند و ارزش آب مصرفی آن خیلی بالاتر از ارزش محصول است تولید کنند.

آمار نشان میدهد که بالای 92 در صد از آب شیرین موجود در ایران صرف کشاورزی میشود. کشاورزی ای که به علت سنتی بودن و عدم استفاده صحیح آب با روشهای مدرن حد اقل 60 در صدش هدر میرود.

زمان آن رسیده است که به تدریج جایگزینی روشهای آبیاری سنتی با روشهای مدرن آبیاری تحت فشار و قطره ای و مهمتر از همه کشت گلخانه ای که یکدهم آب روشهای سنتی را مصرف میکند صورت گیرد.

در قدم بعدی باید جلوی چاه های غیر مجاز با قاطعیت گرفته شود و درضمن در مناطق خشک ایران مدل کشت اصلاح شود و از کشت محصولات آب بر پرهیز شود.

در قدمهای بعدی باید با ایجاد صنایع دانش بنیان وای تی وصنعت خدمات برای مردم در استانهای مرکزی کشور که با کمبود شدید آب روبرو هستند ایجاد اشتغال کرد وهم زمان جمعیت اضافی مناطق مرکزی را با تشویق های مالی روانه مناطق مستعد جنوب کشور نظیر سواحل مکران و خلیج فارس کرد ، این مناطق هم به بازارهای جهانی دسترسی دارند و هم به آب دریا و منابع انرژی مملکت و برای توسعه صنعتی کشور بسیار مستعد هستند.