ความทุกข์

ความทุกข์ตามหลักวิทยาศาสตร์

คนเราที่เป็นทุกข์...ทุกวันนี้ เพราะคิดถึงแต่ตนเอง...

อธิบายตามหลักวิทยาศาสตร์ทางจิต คือว่า ถ้าคิดถึงแต่ตนเอง เป็นแต่ผู้รับ.. ไม่เคยให้.. จะเกิดความทุกข์..อยู่ร่ำไป เป็นเพราะ.. พลังงานที่คิดแต่ตนเอง..จะไม่เกิดการขยายตัวของพลังงาน..เท่าที่ควร จะทำให้มีการอัดแน่นที่ไธมัส เกิดการหดหู่ซึมเศร้า ยิ่งคิดถึงแต่ตนเอง.. พลังงานก็ยิ่งเข้ามา.. แต่ไม่มีการปลดปล่อยออกไป.. แต่ถ้าเราคิดถึงผู้อื่น.. ปรารถนาให้ผู้อื่นมีความสุข.. ให้องค์ธรรม.. องค์ความรู้.. ให้ชีวิต..แก่ผู้อื่นแล้ว การขยายตัวของพลังงาน..ก็จะเกิดขึ้น.. ยิ่งอยากให้ผู้อื่น..แบบไม่ได้หวังผลตอบแทน แบบไม่มีเงื่อนไข ยิ่งทำให้พลังงานขยาย.. เกิดความเร็ววงรอบ.. เกิดการสลัดประจุ.. สารเอนโดรฟินหลั่ง.. เกิดความปิติสุข.. จะไม่เกิดความทุกข์อีกเลย..

ถึงแม้จะเกิดเหตุการณ์ที่ร้ายแรงในชีวิต แต่ถ้าเราไม่คิดถึงตนเองเลย คิดถึงแต่ผู้อื่นแล้วจะทำให้ชีวิตและจิตใจของเรา ถูกพัฒนาจิต และเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเรา..แค่เป็นบทพิสูจน์จิตใจ..ให้เราเข้มแข็งและแข็งแกร่ง คนที่เคยแต่รับ..จะไม่เคยคิดถึงผู้ที่ให้ และคนที่เคยรับแล้วไม่ได้รับ จะเกิดความทุกข์ เพราะไม่เคยมีบทบาทเป็นผู้ให้ จงมองผู้อื่นด้วยความรัก..ความเมตตา..ปรารถนาให้..พวกเขามีความสุข.. และเราจะพบความสุขที่ยิ่งใหญ่..ที่อยู่ภายในตลอดไป นึกกี่ครั้งก็จะรู้สึกปลื้มปิติสุขทุกครั้งไป..