* Zima ...

Całunem śniegu przysypany, biały

Park w szarą ciszę pogrążył się cały

I z jakichś głuchych tęsknot się spowiada.

Drzew nagich długa ciemna kolumnada

Wije się sennie i w dali gdzieś ginie,

Wije się cicho po białej równinie

I biegną ławki aleją szeregiem,

Samotne, puste, ubielone śniegiem.

Nic nie zostało z naszej złotej wiosny,

Gdy nas upajał pierwszy szał miłosny,

Gdyśmy uściskiem zaręczeni, sami

Mówili z sobą jeno całunkami

I razem duszę mieli tylko jedną,

I w jasne szczęścia lecieli bezedno,

A ponad nami lipa rozgwarzona

Błogosławiące wznosiła ramiona.

Tu była szczęścia świątynia. Pamiętasz?

A dzisiaj tu mój cichy, biały cmentarz...

Pod miękkim śniegiem, jak zwarzone róże

Lub jak jaskółki, co zamarzły w chmurze,

Śpią pocałunki nasze mrozem ścięte,

A w nagich drzewach sny nasze, zaklęte

W szare pnie, drzemią wśród cichej żałoby...

Choć nie ma krzyżów, wszędzie białe groby.

Gdyby pył śniegu gdzieś z gałęzi szczytnej

Stoczył się i dźwięk srebrny, nieuchwytny

Budząc potrącił drugi w swej pogoni,

Wnet park stustrunną gędźbą się rozdzwoni,

Szeptem słów, miękkim pocałunków echem,

I ty przybiegniesz, i z srebrzystym śmiechem

Ramiona białe rzucisz mi na szyję...

Zagwarzą drzewa, park cały ożyje...

Lecz wkoło cisza taka jak w kaplicy,

Gdzie leży zmarły w mroku tajemnicy,

Gdzie mówić głośno nie wolno przy trunie...

Strach mi, że gdy wstecz spojrzę, na całunie

Śnieżnym zobaczę twoje białe zwłoki,

A w bladej twarzy cień smutku głęboki,

Z tą łzą rozstania skrzepłą, skamieniałą...

Nie śmiem wstecz patrzeć!... tak cicho... tak biało...

~Leopold Staff