* I nawet nikt nie wyszedł ...

02 lipca 2019

Byłem jak ślepiec, który odzyskawszy wzrok, obudził się w próżni pełnej luster, odbijających tylko jego własną samotność

~Gustaw Herling-Grudziński

~Ella Jung

I nawet nikt nie wyszedł

Z latarnią mi naprzeciw.

I weszłam w domu ciszę,

Gdy blady księżyc świecił.

Pod zielonym kloszem, Z uśmiechem wymuszonym

Rzekł mi: "Kopciuszku, proszę,

Czemu masz głos zmieniony?"

W kominie gaśnie płomień,

Świerszcz ćwierka smętne trele.

Ktoś na pamiątkę po mnie

Wziął biały pantofelek.

I trzy goździki podał,

W bok odwracając oczy.

O, miłe mi dowody,

Gdzież schowam was tej nocy?

A sercu trudno uwierzyć:

Nie minie czasu wiele -

On wszystkim zacznie mierzyć

Mój biały pantofelek.

~Anna Achmatowa

Danusiu, tego się boję ...

Ten wiersz poruszył mnie do głębi. Uderzył w najczulsze struny mojej duszy. Tak, zdecydowanie piękny, smutny wiersz o samotności nie tylko w życiu, ale i o samotności w ostatecznej chwili. Osobiście mnie dotyka, bo mówi również o bezgranicznym cierpieniu duszy, ulotności chwili.

Ech, życie jest takie kruche … !

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Google Sites

Report abuse