* Dywagacje o samotności …

2 sierpnia 2023

Żaden człowiek nie jest wyspą

~John Donne

Czy ta cisza wokół mnie zniechęca do czynu? Może i coś jest na rzeczy, bo jakoś trudno mi wyjść do ludzi. Otworzyć się i przyjąć ich otwartymi ramionami. Zdaję sobie sprawę, że możemy osiągnąć więcej z innymi niż sami, i że przyjaciele mogą zapewnić pocieszenie i wsparcie, gdy jesteśmy w dołku.

No cóż przez 12 lat radziłam sobie sama z traumą śmierci. Może moja samotność osiągnęła już poziom epidemii? Niewątpliwie nastąpił odruch wycofywania się, stałam się może tą oceniająca i niekoniecznie byłam łagodna w swoich ocenach. Moja hierarchia wartości znacznie różni się od innych, a to trudno zrozumieć. A może to myślenie życzeniowe i to, co ja postrzegam niekoniecznie jest prawdą?

Jednocześnie myślę sobie, że mojej samotności nie odbieram jako coś negatywnego. Czuję się komfortowa sama ze sobą, bo wiem, że blisko jest Jurek. Mam z kim wymienić poglądy, porozmawiać o wszystkim i o niczym.

I niech  tak zostanie!

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!