Embedded Files
05 października 2012
Kochałaś Danusiu jesień, nawet Twój ślub w okresie „babiego lata” (a październik wówczas był piękny), odbył się w cudownej i kolorowej scenerii. Drzewa i krzewy się złociły i czerwieniły, a krzewy różane po raz drugi zakwitły. Byłaś taka szczęśliwa…
Tak bardzo kochałaś wędrówki po lesie, tam odpoczywałaś i mogłaś spokojnie zebrać myśli. To był czas, gdy świeciło nad Tobą słońce i beztrosko mogłaś przyglądać się światu. To były dla Ciebie chwile…
Jak nie kochać jesieni, jej babiego lata, Liści niesionych wiatrem, w rytm deszczu tańczących. Ptaków, co przed podróżą na drzewach usiadły, Czekając na swych braci, za morze lecących. Jak nie kochać jesieni, jej barw purpurowych, Szarych, żółtych, czerwonych, srebrnych, szczerozłotych. Gdy białą mgłą otuli zachodzący księżyc, Kojąc w twym słabym sercu, codzienne zgryzoty. Jak nie kochać jesieni, smutnej, zatroskanej, Pełnej tęsknoty za tym, co już nie powróci. Chryzantemy pobieli, dla tych, których nie ma. Szronem łąki maluje, ukoi, zasmuci. Jak nie kochać jesieni, siostry listopada, Tego, co królowanie blaskiem świec rozpocznie. I w swoim majestacie uczy nas pokory. Bez słowa na cmentarze wzywa nas corocznie.
~ Tadeusz Wywrocki
W jesiennej nostalgii, dla Ciebie Siostrzyczko światełka pamięci
*/grafika z Internetu/
Google Sites
Report abuse