Embedded Files
01 sierpnia 2017
Byłem jak ślepiec, który odzyskawszy wzrok, obudził się w próżni pełnej luster, odbijających tylko jego własną samotność
~Gustaw Herling-Grudziński
~Loui Jover
I nawet nikt nie wyszedł Z latarnią mi naprzeciw. I weszłam w domu ciszę, Gdy blady księżyc świecił. Pod zielonym kloszem, Z uśmiechem wymuszonym Rzekł mi: "Kopciuszku, proszę, Czemu masz głos zmieniony?" W kominie gaśnie płomień, Świerszcz ćwierka smętne trele. Ktoś na pamiątkę po mnie Wziął biały pantofelek. I trzy goździki podał, W bok odwracając oczy. O, miłe mi dowody, Gdzież schowam was tej nocy? A sercu trudno uwierzyć: Nie minie czasu wiele - On wszystkim zacznie mierzyć Mój biały pantofelek.
~Anna Achmatowa
Tego się boję Danusiu ...
Ten wiersz poruszył mnie do głębi … Uderzył w najczulsze struny mojej duszy. Tak, zdecydowanie piękny, smutny wiersz o samotności nie tylko w życiu, ale i o samotności w ostatecznej chwili … Osobiście mnie dotyka, bo mówi również o bezgranicznym cierpieniu duszy, ulotności chwili … Ech, życie jest takie kruche
Niegasnące światełko pamięci [*]. Tak bardzo smutno tu bez Ciebie Siostrzyczko!!!
Google Sites
Report abuse