6 stycznia 2023
Istnieją dwa błędy, które można popełnić na drodze do prawdy: nie iść do końca i odchodzić od niej.
~Budda
~Cristina Troufa
Śmiej się lub płacz, ale niech serce
będzie pełne perfum jak wazon,
I zawierają do ekstazy
żywą siłę lub ospałość.
Miej ból lub radość, pod warunkiem,
że serce jest głębokie
jak drzewo, gdzie skrzydła sprawiają,
że zginające się liście drżą;
Odejść myśląc lub śniąc,
Ale niech serce da swój sok
I niech dusza śpiewa i wznosi się
jak fala na wietrze.
Niech serce się rozjaśni lub zasłoni,
niech będzie ciemne lub jasne z kolei,
ale niech jego cień i jego dzień
mają słońce lub gwiazdy...
~Anna de Noailles[1]
Młodzieńcza miłość, szczerość i pasja. Tylko więcej cierpliwości, a wszelkie burze, ostateczności nie będą tak gwałtowne. Między bielą a czernią są jeszcze szarości.
W trudnych czasach przyszło żyć młodym. Smutno się robi na duszy, gdy widzę ich samotność, a poddawani są ciągłym pokusom życia w kłamstwie …
Najważniejsze chwile w życiu są tak krótkie i proste, że zwykle bagatelizuje się je burczeniem lub uśmieszkiem. Dopiero później rozumie się, że należało otworzyć usta, podziękować i powiedzieć, że się kocha. Niestety bywa tak, że żałujemy swoich wyborów, i wiele dalibyśmy by poczuć serdeczny uścisk, ale bywa że już jest za późno…
Wspaniały wiersz Anny de Noailles, pełen pięknych, szczerych zwrotów, wiary w lepsze rozwiązania. No właśnie umieć odróżnić dobro od zła…
Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!
__________________________
[1] francuska poetka i pisarka pochodzenia rumuńskiego. Piękna, inteligentna i niezależna, brylowała w najsławniejszych ówczesnych salonach literackich Paryża. Zajmowała się krytyką literacką, współpracowała z prasą, była animatorką życia kulturalnego. W swoich pierwszych lirykach (L’ombre des jours – Cień dni, 1902) sławiła zmysłową radość istnienia. W późniejszych wierszach, w których pojawiają się już akcenty goryczy i melancholii, zastanawiała się nad sensem ludzkiej egzystencji i poszukiwała równowagi duchowej w obliczu śmierci (Éblouissements – Olśnienia, 1907; L’honneur de souffrir – Godność cierpienia, 1927). Mniejszym powodzeniem cieszyły się jej powieści (La nouvelle espérance – Nowa nadzieja, 1903; Les climats – Klimaty, 1924)[1]. W roku 1904 była jedną z inicjatorek utworzenia nagrody literackiej Prix Vie heureuse, późniejszej Prix Femina..