* Nasiona samotności ...

01 Listopada 2015

Je­dynie sa­mot­ność jest w życiu człowieka sta­nem gra­niczącym z ab­so­lut­nym spo­kojem wewnętrznym, z odzys­ka­niem in­dy­widual­ności. Tyl­ko w pochłaniającej wszys­tko pus­tce sa­mot­ności, w ciem­nościach za­cierających kon­tu­ry świata zewnętrzne­go można od­czuć, że się jest sobą aż do gra­nic zwątpienia, które up­rzy­tam­nia nag­le własną ni­cość w rosnącym prze­raźli­wie og­ro­mie wszechświata.

Nie jestem samotna i nie jestem sama, ale niechciane, wymuszone osamotnienie jest źródłem mojego dyskomfortu psychicznego, rozpaczy, utraty więzi z tymi, których kochałam… Wspomnienia może są mniej bolesne, ale blizny w sercu w dalszym ciągu bolą … Tak wiem, że mój smutek jest skutkiem, straty … Utraty Ciebie Siostrzyczko …

Czuję się osamotniona, to moje subiektywne niepokoje niszczą mnie od środka. Jakoś nie mogę wznieść się ku pozytywnej energii. Zniknęły wszystkie wspaniałości świata … pozostała monotonia cmentarza …

Dobić się do jaśniejszych miejsc w naszej galaktyce, tego mi potrzeba Danusiu …

Niegasnące światełka mojej siostrzanej miłości [*]