* Do oddalonej

Szok, gniew, rozpacz i w dalszym ciągu, niepogodzona z faktami. Wiesz Danusiu, czekam, gdy zacznę się bać. Dlaczego? Bo w rozpaczy niczego się nie boimy, bo będzie to znaczyło, że we mnie jest mniej rozpaczy i zaczynam dostrzegać inne emocje. A powinnam się bać o naszą Mamę, mojego męża Jurka i zdarzeń, na które nie mam wpływu. Przecież tak prawdę mówiąc mam tylko ich. Katuję się analizowaniem, poszukiwaniem wszystkiego, co było związane z Tobą; a dziura w moim sercu jest coraz większa. Wiem, że skupianie się tylko na przeszłości i odrzucanie teraźniejszości jest destrukcyjne dla mnie i mojego związku. Potrzebuję znacznie więcej czasu (dobrze, że Jurek to rozumie i mnie wspiera), ale przyjdzie taki moment, gdy zacznę myśleć o przyszłości z optymizmem i nadzieją. Już wiele spraw przewartościowałam. Oddzielam to, co jest ważne, od spraw nieistotnych. Ludzi toksycznych i marnujących mój czas unikam. Nie chcę Danusiu zapomnieć o swoich wartościach i intencjach. Przecież wszyscy będziemy w ostatecznej chwili rozliczać się z naszych uczynków, wypowiedzianych słów. Dobrze wiesz, że największe znaczenie mają dla mnie prawdziwe i szczere uczucia, uczciwość, i życie pełnią życia. Nie zawiodłam Ciebie nigdy w tych dwóch pierwszych aspektach. Ten trzeci w trakcie Twojej choroby i po Twojej śmierci przestał dla mnie istnieć.