เพียงหนึ่งวันเหงา..ที่ใจเราเติมเต็ม

Post date: 03-Jul-2011 11:52:08

ห่างหายไปประมาณสองสัปดาห์ เนื่องจากมีภารกิจติดสอบ ผสมกับรายงานหฤโหด แล้วก็เกิดการเปลี่ยนแปลงของชีวิตนิดหน่อยครับ..กลับมาวันนี้ขอวกกลับมาเป็นเรื่องเบาๆ สบายๆ ละกันนะครับ

เชื่อว่าทุกคนคงเคยมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน..

อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย..ทั้งญาติสนิทมิตรสหาย..แต่ข้างในใจกลับเหงาอย่างประหลาด..เหมือนมีช่องว่างอยู่กลางหัวใจที่ไม่ได้รับการเติมเต็ม

ในขณะที่บางครั้งแม้นั่งอยู่คนเดียว..แต่กลับไม่มีความเหงาอยู่ในใจ..เพราะเรารู้ว่าใครคนหนึ่งกำลังจะเดินมาหาเราตามที่นัดกันไว้

หัวใจของคนเราคงมีหลายห้องจริงๆ นะ..

และแต่ละห้องก็ล้วนมีคนที่เป็นเจ้าของจับจองอยู่..

ไม่ได้หมายถึงว่าหลายใจ..

แต่ว่า ในแต่ละห้องของหัวใจก็เป็นพื้นที่เฉพาะของใครบางคน..ที่คนอื่นไม่สามารถเข้าไปแทนที่ได้..

ห้องของพ่อแม่..

ห้องของพี่น้อง..

ห้องของเพื่อน..

และห้องของคนรัก..

ในยามที่แต่ละห้องไม่ได้รับการเติมเต็ม คือ ไม่มีคนอยู่ในห้องนั้น..

ห้องนั้นก็จะว่างเปล่า..

อย่างอื่นไม่สามารถแทนที่ในความว่างเปล่านั้นได้..

พ่อแม่แทนเพื่อนไม่ได้..

เพื่อนแทนคู่รักไม่ได้..

คู่รักก็แทนพ่อแม่หรือเพื่อนไม่ได้..

ในยามที่เรามีคนรอบตัวมากมาย อาจจะมีทั้งพ่อแม่พี่น้องเพื่อนสนิทมิตรสหาย..

แต่หัวใจยังเหงาอยู่..ยังว่างเปล่า

ก็คงเป็นเพราะ..ห้องของคนรักหรือจะเรียกว่าห้องแห่งความรักก็ได้..ยังว่างเปล่า

ไม่มีใครอยู่ในนั้น..

หรือมี..แต่คนที่อยู่นั้นไม่ใช่คนที่ควรจะเป็นเจ้าของห้องตัวจริง..

หัวใจจึงไม่เติมเต็ม..ความเหงาจึงบังเกิด

แต่เมื่อไรก็ตามที่เราพบคนๆ นั้น..

คนที่เป็นเจ้าของห้องแห่งความรักในหัวใจของเรา..

วันนั้น..หัวใจเราจะเติมเต็ม

วันนั้น..ความเหงาจะหนีห่างจากเราออกไป

และเมื่อวันนั้นมาถึง..

แม้วันนั้นจะต้องนั่งอยู่คนเดียวในร้านกาแฟเป็นเวลานาน..

เพื่อรอคอยให้คนๆ นั้นมาหาเราตามกำหนดเวลาที่นัดกันไว้..

แม้เวลาที่รอจะนานเท่าไหร่..ทั้งที่ต้องอยู่คนเดียว

ในใจจะไม่มีความเหงา..

และสามารถรอคอยเค้าได้อย่างมีความสุข..

หัวใจเรามีหลายห้อง..

แต่ละห้องมีเจ้าของตัวจริงอยู่..

ไม่ใช่ใครก็ได้ที่เราจะยกห้องนั้นให้เค้า..

และแต่ละห้องก็ไม่สามารถทดแทนกันได้..

มาตามหาคนนั้นกันเถอะครับ..

เจ้าของห้องแห่งความรักตัวจริงในใจเรา..

แล้วความเหงาจะได้เก็บกระเป๋าออกไปจากใจคุณซะที

Photobucket

Create Date : 30 มีนาคม 2553