Jakub Tercz
Student drugiego roku studiów magisterskich na Uniwersytecie Gdańskim. Przedmiotem jego zainteresowań jest klasyczna filozofia niemiecka oraz współczesna filozofia francuska. Obecnie przygotowuje pracę magisterską na temat podmiotowości w filozofii Gillesa Deleuze’a.
W ujęciu Gillesa Deleuze’a przedmiotem filozofii są pojęcia, natomiast przedmiotem sztuki – obrazy. Wynika z tego, że filozofia może „coś”, czego nie może sztuka, i odwrotnie. Filozofia tworzy pojęcia, które mniej lub bardziej adekwatnie interpretują takie, a nie inne rzeczywiste zdarzenie. Dzieła sztuki, wzięte jako obrazy, to przykłady takich zdarzeń. W dwóch tomach poświęconych kinu (Cinema 1. L’image-mouvement oraz Cinema 2. L’image-temps) Deleuze tworzy (bądź rozwija) istniejące już pojęcia, które opisują specyfikę obrazu kinowego.
Obrazy właściwe kinu określa Deleuze jako obraz-ruch oraz obraz-czas. Relacja między tymi dwoma typami obrazów określona jest przez sposób, w jaki odnoszą się one do relacji między ruchem i czasem. Obraz-ruch ujmuje czas jako zależny od ruchu. Nie przedstawia więc czasu samego. Obraz-czas, odwrotnie, ujmuje ruch jako zależny od czasu, przedstawia więc sam czas. Przejście od pierwszego do drugiego typu obrazów określa Deleuze mianem „rewolucji kantowskiej” w kinie. W historii kina odpowiada jej przejście od klasycznego kina przedwojennego do powojennej włoskiej neoawangardy oraz francuskiej Nowej Fali; punkt przełomowy, tak łączący, jak rozdzielający obydwa okresy, stanowią filmy Hitchcocka. Istotą tej rewolucji jest ujawnienie pozorności ruchu, jaki przedstawia kino w procesie, który Bergson określił pojęciem „złudzenia kinematograficznego”.
W referacie objaśnię zaproponowane przez Deleuze’a pojęcia filozoficzne (obraz-ruch oraz jego trzy inwarianty: obraz percepcja-działanie-pobudzenie oraz obraz-czas i jego uszczegółowienie w postaci obrazu-kryształu) w ich wzajemnych powiązaniach, jak i w powiązaniach z samym obrazem ruchu oraz czasu, oferowanym w doświadczeniu kinowym.