Krzysztof Zawisza, Prawo Synchroniczności Wszechświata

Analizując pojęcia losowości oraz niezależności zdarzeń, wnioskuję o konieczności istnienia pomiędzy zjawiskami fizycznymi oprócz powiązań kauzalnych również powiązań synchronicznych. Wniosek ten był już przewidywany m.in. przez G.W. Leibniza, J. d’Alemberta, A. Schopenhauera czy W. Pauliego. Następnie wprowadzam nową miarę prawdopodobieństwa, mierzącą stopień synchronicznego związania w przypadkowych przestrzennych rozkładach elementów. Jak pokazuję na licznych testach statystycznych, przeprowadzonych na bogatym materiale empirycznym, wyżej wymieniona miara dobrze opisuje geometryczny porządek materii we Wszechświecie, którego istnienie oraz charakter były do tej pory niewyjaśnione. Prowadzi to z kolei do wniosku, że Wszechświat posiada – poza mechanicznym (cząstkowym) – również charakter organiczny (całościowy).