Sonet II

Sonet II z cyklu Nad głębiami rymuje się abba baab cde cde.

Wieczne ciemności!, bezdenne otchłanie,

Co otaczacie tajemnicą życie!

Próżno was ciągle pytamy — milczycie,

Głuche na nasze skargi i wołanie.

Próżna ciekawość! próżne serca bicie!

Nikt odpowiedzi od was nie dostanie;

Chyba nam echo odrzuci pytanie,

Przywtórzy myśli, tkwiącej w piersiach skrycie...

I nieraz, biedni, za prawdę bierzemy

Ten głuchy oddźwięk własnej wyobraźni,

Sądząc, że słyszym tajny głos natury;

Lecz wszechświat stoi, tak jak przedtem, — niemy,

I otchłań póty milczeniem nas drażni,

Póki nas w mrok swój nie wciągnie ponury.